Alleen de sterksten kunnen overleven in het universum van zanger/dichter Alex Roeka. Hij loopt door lege straten, komt in aanraking met vrouwen met koude, slappe borsten, zijn hersens hangen meestal scheef van de drank, en in zijn wereld stinkt de adem naar wanhoop en het laken naar de rest. ’t Is koud, ’t is hard, niet zoals ’t moet zijn/ ’t Is laat, altijd nacht in de mannenwoestijn. Zet de titels van zijn liedjes op een rij en je raakt niet echt in een jubelstemming: Dronken ochtendkade, Gevangen in de nacht, Het rattenfeest, Noem ’t geen liefde, en vooral Lees verder…

Z’n vrienden dachten dat hij gek geworden was. David Kramer kon eind jaren zeventig het verstikkende Zuid Afrikaanse Apartheids-klimaat ontvluchten en een bestaan opbouwen in de Verenigde Staten. Ofschoon zijn werkelijke ambities in de muziek lagen, verdiende hij zijn brood in een textielfabriek in North-Carolina, een mooie baan voor iemand met een studie textielontwerpen achter de rug. Al snel merkte hij dat het land van zijn muziekidolen Woody Guthrie en Bob Dylan hem niet kon bekoren. Kramer vreesde dat hij een kloon zou worden van Amerikaanse folkzangers, en verhalen zou vertellen die niet bij hem hoorden. En daarbij verschilde North-Carolina Lees verder…

Een houten uitgesneden koe, een paar vogels die via een zichtbaar touw en een katrol een beetje kunnen fladderen, wat herfstbladeren op de vloer, en een achterdoek, dat met de hand wordt bediend. Dat is het wel zo’n beetje wat de attributen en decor betreft voor Into the Woods, de eerste productie van M-Lab, het Amsterdamse laboratorium voor muziektheater aan de Noordkant van het IJ. Kleinschaligheid en eenvoud voor alles, waardoor inhoud, tekst, muziek en spel alle aandacht krijgen.Voordat een musical op Broadway belandt wordt er in kleine zaaltjes buiten New York en off-Broadway stevig in het openbaar aan geknutseld. Lees verder…

Gé Reinders: Blaos mich ’t landj door. Munich Records.****Voor de vorige blaosmuziek-ronde met vijftien Limburgse blaosorkesten gebruikte Gé Reinders oude nummers van zijn repertoire. Voor zijn tweede melancholieke album liet hij arrangementen maken van nieuwe liedjes, die hij met 12 blaasorkesten (een uit elke provincie) heeft opgenomen. Het is een zeldzame combinatie van gevoelige teksten en golvende muziek die de woorden versterken. Zoals in Eine gek, een beangstigend lied over terrorisme waardoor geen enkele ‘kleutersjool’ of ‘saoterdigse winkelsjtraot’ meer helemaal veilig is. Het dreigende, opzwepende arrangement van Alex Poelman voor de Overijsselse muziekvereniging Wilhelmina maakt het treffend zweterig. Lange Lien Lees verder…