‘De regisseur moet alle karakters sympathiek gaan vinden. Ook al zijn het schoften. Richard de Derde wordt uiteindelijk gewoon een hele leuke clown. Een massamoordenaar, maar goed. Anders kun je hem niet verdedigen en dan krijgt hij twee uur lang een label opgeplakt. Dan heb je een oninteressante voorstelling.’En dat zul je nooit bij Gerardjan Rijnders (1949) krijgen, een oninteressante voorstelling. Er is altijd opwinding als hij iets maakt. Publiek en recensenten zijn lyrisch of geïrriteerd, ze bewieroken hem of verklaren hem voor gek, maar altijd is er bewondering voor de man die het midden van de weg mijdt als Lees verder…