Met de conflictstof die twee huisgenoten opleveren kan een auteur al fijn aan de slag, in Stationsstraat 169 huis zitten maar liefst zes studenten op elkaars lip. Een jongen is door een tragisch verkeersongeluk om het leven gekomen en aangezien ze niet het stinkende neefje van de huisbaas in de leeggekomen kamer willen hebben, zijn de vijf overblijvers naarstig op zoek naar een nieuwe bewoner.Aan alle potentiële huurders die langskomen zit een steekje los (een holistische tuttebel, een gescheiden huilebalk), maar ook de vijf oude bewoners staan niet echt stabiel in het leven. Er wordt gekibbeld over de regel dat Lees verder…

In het powerpoint-tijdperk is de overheadprojector hopeloos verouderd. Een comeback zal het apparaat waarmee menig docent jarenlang de koning te rijk was niet maken, maar in Hallo Aarde, het nieuwe programma van Paulien Cornelisse krijgt de praktische machine wel het verdiende eerherstel.Je kan zo lekker rommelen en tekenen op die sheets. Dat kleinschalige, het overzichtelijke, het kneuterige past goed bij Paulien Cornelisse. Vrijwel al haar onderwerpen vallen in die categorie: het mannetje op het bord bij het stoplicht, de gelaatsuitdrukking van het konijn, de superieure uitstraling van de kat en goedgerichte meeuwenpoep.Cornelisse heeft een fijn taalgevoel en een goed ontwikkeld Lees verder…

Het eerste slachtoffer in het dorp is gevallen. Een jongeman is in het kolkende zeewater gezogen, terwijl hij met wat zandzakken de dijk probeerde te verstevigen. De moeder van het verdronken kind zingt: ‘Mijn hele leven is uit evenwicht.’ De wachtmeester, een doortastende agent uit Twente die een week voor de ramp naar Zeeland is overgeplaatst, is nog knallender in zijn emoties: ‘Wat vannacht gebeurde kan ik niet verteren.’ Mijn God, hoe krijg je het uit je pen? De grootste ramp van de afgelopen eeuwen in Nederland, en zo drukt men zich op zo’n moment uit. Nou, dacht het niet. Lees verder…