Verreck heeft in Verreck! nauwelijks wat te melden
Marcel Verreck met Verreck!, Theater Bellevue Amsterdam tot 20 november. Tournee.
PATRICK VAN DEN HANENBERG 22 november 1994,
Het is jammer dat het duo Verreck en Pleijsier niet meer bestaat, al is het alleen maar omdat die naam het wezenlijke van cabaret in zich draagt: grimmig en vermakelijk.
Nog meer omdat een virtuoos gitarist als Paul Pleijsier een zeldzame verschijning is op een cabaretpodium. Maar vooral omdat Marcel Verreck in zijn eentje (pianist Thijs Janssen speelt tot aan het laatste nummer een vrijwel onzichtbare, dienende rol) ook maar de helft van de overtuigingskracht van het voormalige duo blijkt te bezitten.
In zijn eerdere cabaretleven maakte Verreck zich elke avond een aantal keren bloedkwaad. Nu schiet hij alleen even uit zijn slof in een scherpe conférence over de ruzie in de vitrine van de snackbar tussen de eigen-snack-eerst versnaperingen als kroketten en frikadellen en Untersnacks als shoarma, bamischijf en saté.
Ook zijn er nog wel een paar andere momenten aan te wijzen waarop Verreck zijn ware talent toont. Zoals in de zoektocht met zaklamp door het lichaam van Ruud Gullit, om er achter te komen wat zich nou afspeelt in die knieën en tussen de oren. Maar verder is het flets en middelmatig en ontbreekt vaak een degelijke clou.
Zelfs hoopvolle eerste zinnen (‘Had ik maar Alzheimer. Ik ben gestraft met een goed geheugen’) worden in de saaie minuten die daar op volgen om zeep geholpen. Redelijke liedteksten worden gesmoord in lusteloze melodieën.
Tegen het eind van de avond roept Verreck dat hij zich niet aangesproken voelt als men spreekt over de verloren generatie der dertigers, ingeklemd tussen de veelverdienende, invloedrijke veertigers en snelle, oppervlakkige twintigers.
Verreck beweert wel degelijk wat te melden te hebben. Een eigen cabaretprogramma zou dan toch een mooie manier zijn geweest om die bewering met argumenten te onderbouwen.
Afgeschreven Verreck mag blijven
De Vrijheid door Marcel Verreck. In De Purmaryn Purmerend, 19 oktober. Tournee.
PATRICK VAN DEN HANENBERG 21 oktober 1996
Dertiger Marcel Verreck staat voor een klassiek kruispunt. Moet hij de rommelige etage in de Amsterdamse volksbuurt nu eens eindelijk verruilen voor een opgeruimde eengezinswoning, inclusief de daarbij behorende levende inhoud?
Je kunt jezelf even voor de gek houden door een boot te kopen, deze boot vervolgens De Vrijheid te dopen en dan kriskras over de oceaan te gaan varen. Is doelloosheid vrijheid? Ook de oceaan is eindig.
Het beeld van de dolende dertiger heeft bij Verreck een dubbele betekenis. Want ook als cabaretier heeft hij veel te lang richtingloos aangerommeld. Met wondergitarist Paul Pleijsier maakte hij jaren geleden een veelbelovende start. Maar de taalbegaafde Verreck pakte elke klus aan die in zijn buurt kwam en liet daarbij ook televisie-onzin niet liggen. Daardoor leek hij al opgebrand voordat de vlam licht en warmte had kunnen geven.
Zijn eerste solo Verreck kende wel een paar aardige momenten maar de voorstelling leek toch vooral een krachtig argument om Verreck af te schrijven. Die veronderstelling blijkt een vergissing. De Vrijheid is een heel behoorlijk programma.
Marcel Verreck toont aan dat hij nog steeds conférences kan maken die tot nadenken stemmen, en dat hij plezierige flauwekul kan verkopen, ook al zal hij waarschijnlijk nooit een flitsende persoonlijkheid worden, daarvoor is het te statisch.
Verreck kan ook nog heel aardige liedjes schrijven, ook al blijft de uitvoering tamelijk flets omdat zijn stembanden van crèpepapier zijn. Het gebrek aan volume wordt echter weer aardig gecompenseerd door de speelse arrangementen van pianist Thijs Janssen.
Zijn nieuwe solo kent slechts twee echt zwakke onderdelen: een saaie zaalenquête over de vraag hoe mooi Verreck is, en een dom-lollige toegift die de eenheid van het programma verstoort. Maar verder is het mooi, grappig en gevoelig, met gelukkig veel kleine spitse toespelingen op de actualiteit.
Hoogtepunt van De Vrijheid is een verslag van een bijeenkomst van ontheemde boeken- en filmhelden als Arendsoog en Sjakie van de Chocoladefabriek. In het bos zet Bor de Wolf zijn tanden in Nijntje. Angstvisioen over aftakeling en de werkelijkheid komen fraai samen bij Superman in een rolstoel. Als Verreck dit niveau vasthoudt, zijn we nog lang niet van hem af.
CD: Van Mars door Marcel Verreck
Patrick van den Hanenberg 30 mei 2002
Toen gitarist/componist Paul Pleijsier zich terugtrok uit het cabaretduo Verreck & Pleijsier leek er voor de taalvaardige Marcel Verreck verder niets anders op te zitten dan zich te concentreren op zijn conférences.
Het bleek echter dat Verreck niet had zitten slapen tijdens het gitaarspel van zijn partner. Hij maakte in korte tijd een verrassende ontwikkeling als gitarist door en er bleek zelfs een verdienstelijk componist in hem schuil te gaan. Uit zijn vijf soloprogramma’s selecteerde hij slechts één echt cabaretliedje, over de vastgeplamuurde glimlach van de stewardess. Verder staan op Van Mars gevoelig impressionistische gedichten, voorzien van sfeervolle easy-listening muziek.
Marcel Verreck schaamt zich er niet voor uitvoerig uit zijn jeugdherinneringen te putten. Het lukt om met grappige wendingen of een knallend slot een overdosis aan sentiment te vermijden. Zelfs als hij over zijn kind zingt (een onderwerp waar felle cabaretiers vaak nogal zeurderig mee omgaan) slaat hij met een relativerende slotopmerking mogelijke criticasters alle wapens uit handen: ‘Misschien wordt het tijd dat je moeder zich meldt.’