Karin Bloemen en Amsterdam Sinfonietta: Verstreken verzen. La Bloemen Productions
****
Je houdt je hart vast als je de eerste titel van het album Verstreken verzen leest: Huilen is voor jou te laat, door Pierre Kartner voor Corry Konings geschreven. Maar de angst voor treurige camp is volkomen onterecht. Een stemmig Mozart-achtig strijkersarrangement en oprechte tekstbehandeling van Karin Bloemen toveren de dubieuze tranentrekker om tot een gevoelig nummer. Zelfs een abominabele zin als ‘Maar jij ging toch steeds weer naar die ander heen’ komt er sterk uit. Net als bij Wende Snijders zorgt Amsterdam Sinfonietta ook in combinatie met Karin Bloemen voor meerwaarde, vooral door de arrangementen van pianist Wijnand van Klaveren. Bij alle Nederlandstalige hits heeft hij een passende klassieke klank toegevoegd. Ritme van de regen (Rob de Nijs) kreeg een scheut Ravel toegediend en in Is dit alles (Doe Maar) klinkt Sibelius door. Maar het is meer dan alleen maar een stijlpuzzeltje. Opzij van Herman van Veen krijgt door de strijkers een nog spannender gejaagdheid, en Liefde van later (Jacques Brel) wordt nog dramatischer.
Niet alles is geslaagd. Avond (Boudewijn de Groot) is een beetje zeurderig en ook Koffie (Rita Corita) hangt er een wat lusteloos bij. Maar die lichte teleurstelling komt vooral omdat de lat bij het grootste deel van dit album zo hoog ligt.

André Hazes, Zangeres zonder Naam e.a.: Een lach en een traan. Disky
***
Cabarethistoricus Wim Ibo schrijft in ‘En nu de moraal…’ dat hij grote moeite heeft om oprecht gevoel en bedachte overgevoeligheid van elkaar te onderscheiden. Na het beluisteren van de cd Een lach en een traan (met een prachtig boekwerk erbij met inleiding over het fenomeen smartlap, achtergrond van artiesten en liedteksten) is dat er niet makkelijker op geworden. Maar als de cynisme-knop tot nul teruggedraaid wordt, valt er veel te genieten van Jacques Herb (Manuela) en zelfs Arno & Gratje (Pappie, ik zie tranen in uw ogen).