Bij zangeres Dusty Springfield wordt in 1995 borstkanker geconstateerd. Zij heeft een Amsterdamse hotelkamer uitgekozen om het haar broer Dion en manager Vicky te vertellen. In Amsterdam, de stad waar in de jaren zestig alles kon, is zij echt gelukkig geweest. Met deze twee dierbaren wil zij hobbels uit haar leven effenen om een kans te maken in de strijd tegen het onwillige lichaam. Vier jaar later is de zangeres van I just don’t know what to do with myself dood.
Engelse journalisten schreven stevige woorden als: The Queen of Pop is dead en The finest female voice we ever had. In Nederland haalde zij in haar toptijd met prachtige liedjes als You don’t have to say you love me en I close my eyes bescheiden hitparade-noteringen en werd ze als een van de vele leuke Britse zangeresjes gezien, zoals Cilla Black en Sandie Shaw. Van haar instabiele leven met pillen, drank en vrouwenliefde was hier nauwelijks iets bekend.
Een mooie kans dus, een musical over deze halve onbekende met haar bijzondere stemgeluid: een blanke zangeres met een Motown-tintje. En, als we scriptschrijver Dick van den Heuvel mogen geloven, gezegend met een venijnig gevoel voor humor en zelfspot, ook al kwam die vooral voort uit angst.
Audrey Bolder, die het initiatief voor deze productie nam, voegt zich soepel naar de tekst. Door haar cabaretachtergrond (Bolder en Plante) heeft zij geen moeite met de scherpte van haar rol. Lastiger wordt het als zij zingt. Technisch weinig op aan te merken, maar we horen niet de overgave en het geluid van een blanke soulzangeres. Pas in het slotlied, met de originele orkestratie van You don’t have to say lijkt zij de schroom van zich af te schudden. Ook Casper Gimbrère (broer) en Janke Dekker (manager) zingen, maar door hun rol is het missen van de juiste klankkleur niet storend.
Het drietal vormt een hecht stel, maar hebben last van het gejaagde script. In vijf kwartier worden allerlei kwesties uit het leven van de zangeres opgerakeld. Vooral de artistieke breuk tussen broer en zus in The Springfields komt uit de lucht vallen en blijkt opeens een dodelijk ernstige familiekwestie te zijn. Er wordt een zaak van gemaakt alsof The Beatles uiteen zijn gespat. Dat komt niet over.
En zo overheersen de goede bedoelingen, interessante aanzetten en flarden mooie muziek, waardoor een onbevredigend gevoel overblijft.

***
Dusty. You don’t have to say you love me door Harry Kies Theaterproducties. Scenario en regie: Dick van den Heuvel. Leidse Schouwburg 9 maart. Tournee.