Corteo door Cirque du Soleil, Grand Chapiteau op P2 bij de Amsterdam Arena, 23 maart. Aldaar tot begin juni.

****
Leeuwen en olifanten zullen we niet bij Cirque du Soleil aantreffen, en ook geen clowns met flapschoenen en een dopneus. Toch komt Corteo, de nieuwste voorstelling van Cirque du Soleil (nou ja, nieuw…, de première was in 2005 in Montreal) weer terug bij de wortels van het traditionele circus: met paarden (ook al zitten er twee acrobaten in het vel van het beest), een circusdirecteur met een hoge hoed, luchttrapeze waar Noord Koreanen het monopolie op leken te hebben, een reus en twee dwergen. Die laatsten worden weliswaar niet ‘geworpen’ zoals in ouderwetse freakshows, maar de kleine dame van het gezelschap wordt wel, met behulp van het publiek, als ballonvaarder gracieus door de lucht gezwiepd.
Ondanks veel activiteit in de nok, waar engelen zweven en een danseres op een schuin gespannen koord naar de hemel sluipt, is Cirque du Soleil weer terug op aarde. De circus-multinational met hoofdkantoor in Montreal dreigde te verdrinken in gezwollen pretenties en overdaad. Vorm overwoekerde de inhoud en de afstand tot het publiek was in de laatste shows enorm. Een stevig applaus voor de techniek, maar er was geen warmte. Gelukkig is – in ieder geval deze Soleil-ronde – de overdreven bombast en het muzikale new age geneuzel opzij gezet. Veelzeggend is dat de band in vier delen is gehakt en verspreid is over de vier hoeken van het podium, bijna op schoot van het publiek.
In Corteo droomt een clown over zijn eigen begrafenis. Hij heeft blijkbaar een rijk sociaal leven geleid, want het is een indrukwekkende stoet die langs de kist komt fietsen, vliegen en buitelen. Eerst zijn daar zijn geliefden die in drie kroonluchters spectaculaire acrobatische slingerbewegingen maken. Daarna zijn we in het sfeertje van een schoolreisje met overnachting en een grandioos bedden-trampolinefeest . Binnen een kwartier hebben we dan al meer spelplezier gezien dan in Varekai en Totem samen, de twee voorgaande shows die in Amsterdam te zien zijn geweest.
Na de pauze blijft de vaart er aanvankelijk fijn in zitten met een spannend luchtacrobatieknummer waarbij gebruik wordt gemaakt van een ‘tramponet’, een combinatie van trampoline en vangnet. Daarnaast zijn er een paar momenten, die je nog wel enigszins positief kunt omschrijven als poëtische verstilling (Tibetaanse geluidschalen en de twee short people in diverse artistieke standjes in een verticale ring), maar de aandacht vliegt echt de imposante tent uit als er een drakerig stukje Romeo en Julia wordt opgevoerd, dat totaal uit de toon valt en volstrekt niet grappig is. Als die tien minuten eruit zouden worden gesneden, hou je een bijna perfecte show over.