André van Duin Jubileumshow, met Joke Bruijs en Ron Brandsteder, regie: Guus Verstraete, Koninklijk Theater Carré 30 november. Aldaar t/m 12 december. Tournee.

Binnen een paar minuten heeft André van Duin al een wave te pakken in Carré, en na de pauze hoeft hij maar als André Rieu op te komen en ongeveer 1750 mensen beginnen met lachtranen in de ogen Weens heen en weer te wiegen. De totale macht van een ervaren volkskomiek.
Tien jaar probeerde Joop van den Ende hem tevergeefs weer het theater in te duwen, in het jubileumjaar kwam Van Duin zelf met het idee van een nieuwe show. Veertig jaar geleden stond het zeventienjarige Rotterdamse gozertje met zijn scheve bekkie, rode haar en bandredorder met een maffe geluidscompilatie in het Idols van de jaren zestig, Nieuwe Oogst. Kort daarvoor had hij van de KRO nog een briefje gekregen met de tekst ‘Uw verlangen het artiestenvak te gaan beoefenen begrijpen wij in het geheel niet.’ Maar na Nieuwe Oogst begreep de rest van Nederland het wel.
Een maand na zijn eerste tv-succes stond Van Duin in het voorprogramma van het ultrakorte heftige concert van de Rolling Stones in het Scheveningse Kurhaus. Toen daar de boel kort en klein werd geslagen was Van Duin alweer bij een andere schnabbel. En zo raasde hij voort langs de Snip & Snap Revue, de radiotopper Dik Voormekaar Show, carnavalshits, speelfilms en natuurlijk zijn eigen revue met aangever Frans van Dusschoten en vele dames, waaronder Corrie van Gorp.
Het publiek in Carré komt voor deze geschiedenis, voor deze legende. Iedereen is blij met de terugkeer van het innemende sukkeltje Willempie op de Solex en is ontroerd door de klassieker over zijn vader, M’n grootste fan. Het decor is wat strakker, en de mobiele beeldschermen geven de show een lekkere vaart, maar deze Jubileumshow is eigenlijk een ouderwetse revue zonder dansmeisjes. Ron Brandsteder wordt niet echt in de hoek gedrukt, maar is toch gewoon de aangever. Joke Bruijs zingt een paar prachtige liedjes, waaronder een gevoelige vertaling van Killing me softly, maar is toch vooral ingehuurd om de komiek in de lach-of-ik-schiet-scènes te laten schitteren.
De tijd van Snip & Snap keert terug in een aflevering van Opsporing Verzocht met een knullige politieman, de Weetje Weetje Quiz en het blokje André Rieu. Die onderdelen zijn van een onbeschrijflijke oubolligheid. Het goochelaarsnummer The Great Dombo is van een bedroevend niveau als je het afzet tegen de vergelijkbare goochelaar waar Toon Hermans ons op trakteerde.
Maar Van Duin, die zich nog altijd voelt ‘als een Beaujolais Primeur’ komt ermee weg. Sterker nog…er is nog steeds een enorm publiek dat hunkert naar die simpele, eendimensionale vakkundig gebrachte lol.
Degene die weinig op heeft met deze stoffig leutige kant van Van Duin kan zich laven aan een subtiele parodie op Mister Bojangles, de droevige danser, of aan de kleine, half ingehouden droge opmerkingen. En hij kan genieten van het enorme plezier dat Van Duin zijn trouwe schare bezorgt.