Het heeft toch nog twee maanden geduurd voordat de eerste biografie van André Hazes is verschenen. Op maandag 27 september namen meer dan vijf miljoen televisiekijkers afscheid van Hazes. Iedereen snotterde bij de aanblik van de kleine Dré die in de Amsterdam Arena nog even zijn verontschuldigingen aan zijn vader op de middenstip aanbood voor zijn brutale gedrag. Iedereen gruwde van de manier waarop talkshowhost Frits Barend zich tot middelpunt van de Hazes-inner circle opblies. En iedereen grinnikte toen Hazes’ taalgevoel werd geprezen. De kosten van de mega-uitvaart waren hoog, maar er werd al gewerkt aan een dvd-registratie. En wat Hazes tijdens zijn leven nooit gelukt was werd door de droeve gebeurtenis wel bereikt: de opnieuw uitgegeven single Zij gelooft in mij schoot naar de eerste plaats in de Top-40.
Vrijwel direct na de crematie ging freelance journalist Robert Haagsma aan de slag en bleef zo de concurrentie voor. De familie van Hazes is niet blij met de uitgave en beschuldigt de schrijver ervan dat hij op een makkelijke manier geld wil verdienen. Alsof dat een verrassing is in de muziekwereld. Rachel, de derde vrouw van de zanger, werkt zelf ook aan een biografie.
Hazes 1951 2004 bevat geen nieuws. We wisten het al van zijn jeugd in de Amsterdamse volksbuurt De Pijp, zijn ontdekking door Johnny Kraaijkamp, zijn eeuwige dorst, de zenuwen voor een optreden, drie huwelijken en zijn fatale gehoorprobleem, waardoor zijn carrière eigenlijk al voor zijn dood voorbij was. Haagsma heeft Hazes een paar maanden voor zijn overlijden uitgebreid gesproken in de aanloop naar het (geflopte) concert in de Amsterdam Arena in de zomer van 2004. Het hoofdstuk Het laatste interview, gebaseerd op het artikel in het Algemeen Dagblad, komt dan ook het meest fris en authentiek over. Verder heeft Haagsma gegraaid uit het krantenarchief, heeft hij nog eens goed gekeken naar de documentaire Zij gelooft in mij van John Appel en sprak met wat muziekinsiders en fans. Die laatste bron levert het meest overbodige en stompzinnige hoofdstuk van het boek op.
Met de eindconclusie van Haagsma kunnen we natuurlijk goed leven: Hazes heeft het Nederlandse levenslied naar een hoger niveau getild door er bluesrock aan toe te voegen, maar hij heeft niet het sociale gereedschap meegekregen om met het succes om te gaan. Maar daarmee heb je nog geen goede biografie. Door de productiesnelheid is het een onleesbaar knip- en plakboek geworden met irritante herhalingen. Het aantal keren dat we moeten lezen dat producer Tim Griek is overleden en dat Hazes daar kapot van was is nauwelijks te tellen. Maar ook details over zijn jeugd, incidenten tijdens bepaalde concerten, huwelijksperikelen of de hoeveelheid pils die Hazes achterover sloeg wordt ons meerdere keren medegedeeld, soms zelf op dezelfde pagina.
We durven het bijna niet te zeggen, maar het wachten is op Rachel.

Robert Haagsma: Hazes 1951 2004
Spectrum € 14,95