Een beetje degelijke revolutie rekent af met de voorgaande onderdrukkende machthebbers, of het nou Lodewijk XVI, Ceausescu of de Russische tsarenfamilie Romanov betreft. Maar al snel ging het gerucht rond dat Anastasia, de jongste Romanov prinses, de communistische slachting zou hebben overleefd, beschermd door haar gordel van juwelen. Meer een romantische dan historisch verantwoorde suggestie, maar het heeft een paar sprookjesachtige boeken en films opgeleverd.
De Stage-musical Anastasia, die in New York is ontwikkeld en geschreven is door Terrence McNally (script), Stephen Flaherty (muziek) en Lynn Ahrens (liedteksten), is gebaseerd op de animatiefilm uit 1997. Het onwaarschijnlijke happy end van die film is gelukkig enigszins aangepast, maar het blijft toch een suikerzoet sprookje. Raspoetin (de Greet Hofmans van het Russische hof) is vervangen door de rechtlijnige bolsjewiek Gleb (Renée van Kooten), maar die blijkt aan het slot ook al een softie te zijn. Als Ché Guevara in Evita, een vergelijkbare rol, kwam Van Kooten beter uit de verf, maar die rol had meer kanten. Gleb is vooral een karikatuur.
Ach, dat verhaal is best door te komen, ook al is het een misser dat de revolutie van 1917 in een oogwenk wordt afgeraffeld. De verbluffend mooie decors en kostuums en gestroomlijnde projecties maken een hoop goed. De bezoeker wordt zwierig heen en weer geloodst van de luxueuze balzaal waar de arrogante Russische adel zich vermaakt, naar de straten van Sint Petersburg/Leningrad en Parijs, waar we op het hoogste plateau van de Eiffeltoren eindigen. Ook was het genieten van Momoka Kubota in een klein stukje Zwanenmeer, bedoeld om de Russische adellijke emigrés in Parijs op te beuren.
Maar toch blijft een onbevredigend gevoel van old school Broadway hangen, waar glitter het belangrijkste onderdeel van de show is. Ellen Evers zorgt als hofdame van de Keizerin-moeder in Parijs voor wat slapstick humor, maar verder worden we ondergedompeld in lome ernst.
Tessa Suniva van Tol speelt haar rol van Anya de straatveegster met geheugenverlies, die wordt omgeturnd tot prinses, plezierig onbevangen. Dat is zoiets dus als de transformatie van Eliza Doolittle in My Fair Lady, maar dan in sneltreinvaart en minder overtuigend. Verder heeft zij een stevige strot. Er zitten een paar fraaie melodieën in de show, zoals Ooit in winterse dagen (Once upon a December) en Zoektocht door de tijd (Journey to the past), voortreffelijk vertaald door Daniël Cohen, maar het gros van de muziek is behoorlijk vlak en traditioneel. Componist Flaherty was in de musical Ragtime heel wat beter op dreef. De opbouw van de meeste liedjes is clichématig en bijna alles draait uit op een wedstrijdje hard zingen. Alleen Gerrie van der Klei als Keizerin-moeder houdt zich op dat punt aangenaam in. Oh, wat deed Van der Klei op een weldadige manier aan Conny Stuart denken.
Na een avondje The Lion King moest je even naar het Scheveningse strand om af te koelen van opwinding. Na Anastasia stap je redelijk onbewogen de tram in.

Musical
Anastasia
Door Stage Entertainment
Gezien 22/9 AFAS Circustheater Scheveningen
Te zien Aldaar voor onbepaalde tijd