In 1980 kwamen ze elkaar voor de eerste keer tegen. In café De Klomp in de Jordaan werd een talentenjacht gehouden. Tante Truus had voor die gelegenheid voor haar neefje een fel rood Harry (Drukwerk) Slinger-petje gebreid. De tienjarige Danny de Munk deed een stukje Hazes en natuurlijk zong hij dat iemand tegen hem had gelogen. Die avond zat Henk Poort, die in allerlei bandjes speelde, achter het drumstel.
Maar het echte verhaal van de vriendschap begint met Les Misérables in 1991, waarin zij beiden een rol speelden aan de goede kant van de revolutie. Twintig jaar later halen ze samen op het podium muzikale jeugdherinneringen op. Ze nemen elkaar vriendelijk in de maling en wanen zich de hele tijd op straat. Want het blijven Amsterdamse straatjongens, ook al is Danny de Munk op zijn twaalfde naar Purmerend verhuisd. ‘Ik kom uit de Staatsliedenbuurt, tegen de rand van de Jordaan. Op straat was ik echt haantje de voorste en ging vooral met foute vriendjes om. Mijn ouders hebben toen maar radicaal voor een andere omgeving gekozen, de kale zandvlakte van Purmerend.’
Maar de Amsterdamse muzikale wortels heeft hij nooit verloochend. Hoe kan het ook anders, met grootouders die als Duo de Munk furore maakten in de Jordaan. Ook Henk Poort is, zoals hij in Jeugdherinneringen zegt, door dezelfde grammofoonnaald geïnjecteerd. Met natuurlijk een stevige dosis opera erbij. ‘Op zondagochtend ging het raam open bij Ome Nelis. Hij zette een speaker op de vensterbank en dan schalde de Zuid Italiaanse klanken van Giuseppe di Stefano door de straat. Om twaalf uur ging tegenover Ome Nelis een ander raam open. Er werden twee nog grotere speakers in het raamkozijn gezet, en dan schetterde de Musettewals door de Jordaan. Die twee boden vrolijk tegen elkaar op in volume. Een operazanger heette bij ons een open raam zanger.’
Voor Poort bood de opera ook de mogelijkheid om aan de armoede te ontsnappen. ‘Mijn ouders zijn gescheiden toen ik zes was. Mijn moeder hield het gezin draaiende door zeven dagen per week te werken. Vijf dagen in de koekfabriek van Patria en in het weekend maakte zij vliegtuigen schoon bij de KLM.’
In 1988 deed Poort examen aan het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam en zong vervolgens bij de Nederlandse Opera en verschillende Europese operahuizen. Toen hij ook in de amusementssector naam had gemaakt als Valjean in Les Misérables hoopten de casting-directors dat hij van de ene naar de andere grote musicalproductie zou rollen. Maar de bariton houdt van variatie en dus wisselt hij musical af met opera, televisie en speelfilms.
De Amsterdamse Jordaan is de muzikale kurk waar Jeugdherinneringen op drijft. Verwacht geen kritische kijk op de ietwat bekrompen, homofobe kant van ‘die mooie, van die fijne Jordaan’, zoals Robert Long en Leen Jongewaard ons zo schrijnend boden. Op deze avond staat de gein en gezelligheid voorop.
Er wordt bier uitgedeeld en de polonaise zou ook worden ingezet zonder het startsein vanaf het podium.

Danny de Munk en Henk Poort: Jeugdherinneringen. Koninklijk Theater Carré 24 januari 2012.