Voordat ze een noot heeft gezongen, deelt Micheline van Hautem chocolaatjes uit aan het publiek. Ze is ten slotte Belgische en daar doe je dat als je een kind hebt gekregen. De uk slaapt blijkbaar in de coulissen, want bij de toegift mag hij even op de schommel meedeinen op een liedje dat gitarist Erwin van Ligten voor hem heeft geschreven.
Achter die kneuterig/knusse presentatie staat een vrouw van de wereld, die zonder bekendheidsaanloop met Frans materiaal (Brel en Piaf) naar New York ging en de Alessi Brothers voor haar muzikale karretje wist te spannen. Tim Finn (Crowded House) schreef een lied voor haar, nadat ze in Australië had geïnformeerd naar goede songwriters, en twee jaar geleden was ze een revelatie op het festival van Edinburgh.
Van Hautem, die heeft warmgedraaid met haar groep Mich en Scène, maakt een tournee met drie muzikanten, op wie ze blind kan varen. Met name Erwin van Ligten (de man naast en achter Julia Lo’ko), die haar cd Chocolat heeft geproduceerd, geeft de muziek vleugels met wonderlijke tegenakkoorden en zwierige solopartijen. Bassist Paddy van Rijswijk en percussioniste Sandra Sahupala (die het conga-geluid in de band van Borsato bepaalt) verzorgen een mooie mix van strak en frivool.
De mondiale trektocht van Van Hautem heeft haar repertoire veelzijdiger en interessanter gemaakt. Met haar multifunctionele stem kan ze zowel de country-rock uit de hoek van Linda Ronstadt aan als verfijnde folk-miniatuurtjes. Soms legt ze verrassende accenten met een aparte microfoon die de sfeer oproept van het oude Polygoon-journaal. Gelukkig grijpt ze ook nog even terug op haar Brel-liefde met de Zuid-Afrikaanse versie van Ne me quitte pas, die door de subtiele begeleiding van Van Ligten nóg een extra metertje hoger wordt getild.

****
Chocolat door Micheline van Hautem, De Meerse Hoofddorp 8 maart. Tournee tot half mei.