De musical A Chorus Line uit 1975 laat de afvalrace zien in de aanloop naar een Broadway-productie. Een groep gedreven, maar behoorlijk wanhopige dansers moet tijdens de auditie niet alleen danstalent tonen, maar wordt door de regisseur ook psychologisch aangepakt.

Broadway is die dip al lang weer te boven, maar het talentenaanbod overtreft nog steeds de vraag. Toch doet A Chorus Line gedateerd aan, en niet alleen vanwege de langdradige opening als alle gegadigden in groepjes van vier op steeds hetzelfde muzikale riedeltje mogen laten zien wat ze waard zijn. Het zijn vooral de levensverhalen van de dansers die – zeker voor de pauze – niet of nauwelijks boeien. Dat heeft waarschijnlijk te maken met de huidige overvloed aan emo- en confessie-televisie, waarbij iedereen voor de gehele goegemeente zijn of haar hart uitstort, en de talentenjachtshows waarmee we worden doodgegooid.

Deze statische verhaal-musical moet het dan hebben van hoogstaand acteer- en danstalent. Het is niet slecht, maar niet slecht is voor deze musical niet goed genoeg.

Muzikaal is A Chorus Line niet opzienbarend, met uitzondering van het nummer One. Het nummer komt in de finale nog een keer verpletterend mooi terug. Dan zijn de individuen van de auditie samengepakt tot een perfect ensemble. Het dampende ritme van het nummer heeft Michael Bennett, de oorspronkelijke choreograaf, opgezweept tot een strak-zwierige Bob Fosse-achtige dans. Dat slotakkoord én de solo van Fleur Jagt, die als Cassie een oude liefdesvete uitvecht met choreograaf Zach (Edwin Jonker) maken deze avond nog nét de moeite waard.