Musical
All Stars
Door: MORE Theater Producties
Gezien: Theater De Vest in Alkmaar, 16 november
Te zien: 27 februari t/m 9 maart in De Meervaart

We hebben de zalige tv serie en de verdienstelijke film gehad, dus gokt de producent ook maar op een musicalsucces voor de gezelligheidsvoetballers van All Stars. Het openingsballet, waarin we aanvankelijk alleen maar de voetbalbenen zien in het half opgetrokken gordijn is heel hoopvol. Misschien heeft het publiek dat puur afgegaan is op de titel, en dat zich niet heeft laten afschrikken door de negatieve recensies vlak na de première in oktober, toch nog gelijk.
Maar die openingsverrassing is misleidend, want All Stars is een treurige voorstelling met een matig script van Jop Esmeijer en Evelien Peters, en een platte regie van Frank Lammers.
Niemand kan verwachten dat er in de voetbalkleedkamer en onder de douche door de mannen diepzinnige gesprekken over de zin van het leven worden gevoerd. Maar om nou bijna tweeëneenhalf uur lang banaliteiten, onbenulligheden en clichés te serveren, gaat ook weer een beetje ver. En als er dan toch nog een verhaallijntje in wordt geschoven over zonen die een roestige relatie met hun vader hebben, dan is er al zoveel ongein de zaal in gekieperd, dat deze vluchtige ernst niet meer aankomt.
Alle vrouwen hebben luidruchtige ruzie met hun mannen die op zondag het huis ontvluchten om lekker met hun vrienden een matig potje te voetballen en stevig te drinken. En die mannen hebben maar één gespreksonderwerp.
Nu de voorstelling goed is ingespeeld, doet de jonge cast het helemaal niet zo slecht, maar van modder is geen smakelijke taart te bakken.
De liedjes van Thomas Acda (tekst) en David Middelhoff (muziek) maken de avond nog enigszins dragelijk, ook omdat de samenzang heel verzorgd is. Vooral het nummer Buitenspel, waarin de versleten coach in een kil verzorgingstehuis zijn beklag doet, is ontroerend. En ook Toen ik je zag, de titelsong van de film, die door Jim Bakkum in de musical weer een nieuw leven heeft gekregen, zorgt voor drie plezierige minuten. Maar daarna moeten we het weer met afgekloven dialogen doen.
Het is jammer dat niemand op het lumineuze idee is gekomen om de voorstelling twee maal drie kwartier te laten duren, met vijftien minuten pauze om even van de ellende te bekomen, en geen minuut blessuretijd. Dat zou in ieder geval een uur minder irritatie hebben opgeleverd.