En nou is het afgelopen! door De Berini’s, met Walter Kuipers en Onno Kuipers, tekst en regie: Dick van den Heuvel, De Meervaart Amsterdam 10 december. Tournee.

Na ruim 20 jaar gaat het Rotterdamse duo De Berini’s uit elkaar. Op de poster zien we Marjolein Meijers en Hans Kemeling in Casablanca-houding klaar voor de Here’s looking at you, kid-zoen. Afgelopen met De Berini’s, da’s een heel goed idee. Eigenlijk een paar jaar te laat, maar dat heb je wel vaker met langlopende relaties.
De slotvoorstelling is al duidelijk een aanloop naar het volgend leven van Marjolein Meijers, waar zij hard aan toe is. In haar muzikale uitstapjes met Jan Rot (waar zij mee doorgaat) heeft zij zich al van een andere kant laten zien. Zij is het muzikale brein van De Berini’s. In het begin maakte zij van jaren vijftig rock ’n roll fijne Nederlandse bewerkingen, waarbij zij lekker op de contrabas kon raggen. Later ontwikkelde zij zich tot een singer/songwriter van formaat, waarbij de gitaar (conservatorium) belangrijker werd. Het lied Groeten uit Rotterdam is waarschijnlijk het mooiste nummer uit hun repertoire, en een terechte toegift.
Samen met de twee extra muzikanten van de avond, de gebroeders Walter en Onno Kuipers gaat Meijers regelmatig op de Ierse/Cayun-toer. Daar zal wel publiek voor zijn, maar die opgeklopte vrolijkheid haalt het toch niet bij haar chansons over een zwerfster, de liefde of afscheid.
In de up tempo nummers kan Kemeling nog wat met lepels rammelen of in actie komen met de mondharmonica, maar tijdens de gevoelige kleinkunstliedjes staat hij er verloren bij. Dat is eigenlijk het beeld van de laatste jaren: Marjolein Meijers wil vooruit, maar in het keurslijf van De Berini’s, met het kibbelende Rotterdamse echtpaar An en Harry, kon dat niet meer. Een goed verhaal moest de voorstellingen van De Berini’s bij elkaar houden. Dat lukte heel goed met het controversiële programma Almondestraat 53a over de botsing tussen de culturen in de Rotterdamse volkswijken, maar meestal was het nogal geforceerd.
Ook dit keer gaat het er met de tekst van Dick van den Heuvel tamelijk stroef aan toe. Meijers en Kemeling hebben de pruik en volkse kloffies van An en Harry afgelegd en staan als zichzelf op het podium, waarbij de gesprekken over het stoppen steeds terugkeren. Maar dat verhaal is na een paar minuten wel verteld en dan wordt het moeizaam en stroperig. Alleen als de fictieve An zich in het werkelijke leven van Marjolein Meijers gaat mengen – zij ziet een vrouw in de tram die An had kunnen zijn – dan wordt het even heel spannend en ontroerend.
Voor de fans van het eerste uur zal de muzikale terugblik in dit afscheid wel leuk zijn, maar dat is toch wel erg bruiloften en partijen. Hans Kemeling was de ideale tegenspeler van Marjolein Meijers, maar we zullen hem waarschijnlijk niet meer in het theater terugzien. De Berini’s zijn dood, lange leve de nieuwe koningin.