Tempel der liefde door Thé Lau met Jan Peter Bast en Pavadita Tango Strijkkwartet, De Kleine Komedie Amsterdam 29 oktober. Tournee.

Piano, een paar gitaren, drie violen en een cello, dat ziet er interessant uit voor het theater-rock-concert van muzikant/schrijver Thé Lau. De voormalige voorman van The Scene wil zich tegenwoordig vooral manifesteren als een serieus kunstenaar. Zijn gedichten/liedteksten benadrukken de ernst van het leven en het onbetrouwbare karakter van de mens. We weten het wel, het leven is lijden en de mens deugt niet, maar je kunt het ook overdrijven. Aan het eind van het concert moet je vaststellen dat er bijna geen lachje meer af kan op het donkere muziekavondje met Thé Lau.
Gitarist Thé Lau is nooit de man geweest van barokke akkoorden, frivole loopjes en onverwachte tempowisselingen. Hij maakt muziek met calvinistische soberheid. Tot nu toe heeft hij dat minimalisme behoorlijk spannend weten te houden door zo nu en dan lichtelijk van het kaarsrechte pad af te wijken. Met Tempel der liefde (cd en theaterprogramma) lijkt Lau muzikaal langzaam maar zeker te verstarren en is hij de grens waar minimalisme overgaat in pure saaiheid angstaanjagend dicht genaderd. Idioot is de enige zwierige compositie op de huidige speellijst van Lau. Geschreven door Astor Piazolla.
In Tempel der Liefde wordt Lau gered door de dames van het Pavadita Tango Strijkkwartet, die de broodnodige Argentijnse vurigheid aan het Hollandse calvinisme weten toe te voegen. Maar in de nummers waar de rol van de vier strijkers bescheiden is, wordt het wel erg sloom en eentonig. De beste nummers uit het theaterconcert Tempel der Liefde zijn dan ook afkomstig van de vorige cd De God van Nederland, zoals Waar mensen wonen en De vriendschap, opgedragen aan Bram Vermeulen, en Blauw van The Scene uit 1990.
Ook de verstaanbaarheid van Lau, die inmiddels het bedenkelijke niveau van Frank Boeijen aan het begin van zijn carrière heeft bereikt, wordt echt een probleem. In de zaal kun je niet even het cd-tekstboekje raadplegen. En, zo weten wij en kunnen wij later ook weer lezen, hij maakt zulke mooie, doorleefde teksten. Een vergelijking met de cd leert dat het mompelgehalte in het theater aanzienlijk hoger is dan in de studio.