Als de ADO-supporters nou hadden geroepen dat de vriendin van Rafael van der Vaart het niet zo nauw neemt met het burgerlijk fatsoen, dan zou, zo beweert Jan Mulder, niemand de discussie zijn begonnen over het staken van een voetbalwedstrijd. Over mooie woorden valt niet te klagen.
Moet je een morbide grap citeren over een goede vriend die op het feestje van zijn zeventigste verjaardag flauw valt? Jan Mulder weet het niet zo goed. Hij noteerde de grap niet in zijn Volkskrant-stukje over Remco Campert, omdat hij twijfelde aan nut en noodzaak en bang was voor de invloed op de gezondheid van Campert. Maar hij gebruikte de grap wel in zijn Cabaretlezing bij de uitreiking van de VSCD-cabaretprijzen in het Oude Luxor in Rotterdam.
Mulder was door de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties uitgenodigd om over de kracht van het woord te spreken. Dan ben je bij Mulder aan het goede adres. Als columnist en bijslaap van Barend & Van Dorp heeft hij over alles een prikkelende mening, en Mulder is als reclamezuil tegenwoordig ook ervaringsdeskundige op het gebied van tweederangs cabaret.
De kracht van het woord doet erg denken aan de reclameleus van zijn nieuwe broodheer. Maar dat inkoppertje ging Mulder niet makkelijk af. Hij schoot opmerkelijk krampachtig humoristisch in het defensief op de kritiek die hij te verduren heeft gekregen op de Forum-pagina van deze krant en van Youp van ’t Hek in de NRC. ‘Wat heeft dat kereltje zich ontwikkeld sinds ik hem dertig jaar geleden als lid van de Bussumse Babysitcentrale op de stoep kreeg.’
Overtuigender was Mulder als taalpurist in zijn bekende kruistocht tegen de verloedering van de taal door het gebruik van Engelse woorden, contaminaties of andere taalverhaspelingen. Het zou hem niets verbazen als Van Dale binnenkort onzin zal opnemen als ‘In je eigen boezem kijken’ of ‘Met de kippen naar bed gaan.’
Het goed gevulde Oude Luxor beleefde een aanzienlijk interessantere en veel beter georganiseerde avond dan een jaar geleden. Toen hadden de cabaretprijzen nog geen naam, en stond men te stuntelen omdat Marc-Marie Huijbregts, een van de winnaars, niet aanwezig was.
Iedereen is tevreden met uitkomst van de naam-discussie: Poelifinario voor het beste programma en Neerlands Hoop voor het meest opmerkelijke programma. De Poelifinario ging naar NUHR en de Neerlands Hoop naar de Vlaming Wim Helsen. De jury was blij dat er tussen een overvloed aan ‘onvermogen en zelfoverschatting’ toch nog een paar inhoudelijk sterke programma’s te zien waren in een tegenvallend cabaretseizoen, met Over de Top van NUHR als het beste.
In het dankwoord ging het viertal in op de grote rol die de onlangs overleden Bram Vermeulen in hun loopbaan heeft gespeeld. Zij zongen het ontroerende lied De pijn van geur, waarin Vermeulen om esthetische redenen de eerste woorden ‘de geur van oma’ had veranderd in ‘de geur bij oma.’
Vermeulen, die eerder op de avond door VSCD-directeur Hans Onno van den Berg een ‘teddybeer met een gevaarlijke linkse hoek’ was genoemd, werd ook uitvoerig herdacht door zijn impresario Robert-Jan Grünfeld. Toen de speech, en dus eigenlijk Vermeulen, met een staande ovatie werd beloond, verscheen Vermeulen op een groot scherm. Aan het eind van een voorstelling, zwetend, met handdoek en bloemen, zwaaiend en buigend naar het publiek.