Gooi een Willem Wilmink-muntje in Theodor Holman (journalist), Jacques Klöters (programmamaker, cabaret Don Quishocking) of Vic van de Reijt (uitgever) en zij zullen honderduit vertellen over hun docent Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam. Hoe hij met hen ging wandelen door Amsterdam om hen op de hoek Prinsengracht-Reestraat te laten zien waar Rosa Overbeek drie kussen had gegeven aan Kees de Jongen. Hoe hij aan de hand van smartlappen en volkse liedjes als Toen wij van Rotterdam vertrokken de schoonheid van het gewone aan zijn studenten duidelijk maakte.
In de autobiografie Hier is Prins Zonneschijn komt die universitaire periode helaas maar heel even langs. Net zoals andere interessante perioden uit het docenten- en schrijversleven van Wilmink.
Het was de niet al te gezonde Wilmink (1936-2003) al snel duidelijk dat hij niet oud zou worden. Toen hij vlak voor zijn zestigste verjaardag getroffen werd door een herseninfarct en daarna nooit meer helemaal de oude is geworden, begon hij aan zijn autobiografie. In maart 1998 voltooide hij de eerste versie met de opmerking: ‘Ik hoop nog het een en ander tussen te voegen, zoals het verhaal van Odille en de gevonden hond.’ Hoe het zit met Odille en die hond komen wij niet meer te weten, want voordat Wilmink kon tussenvoegen en schaven is hij overleden.
Dat is heel jammer, want de veelschrijver heeft een zalig nuchter-ironische Twentse pen en heeft een hoofdrol gespeeld bij een aantal culturele hoogtepunten. Hij vormde het hart van het schrijverscollectief achter de tv-serie voor kinderen, De Stratemakeropzeeshow, was een van de belangrijkste leveranciers van materiaal voor Herman van Veen en heeft enkele poëzie/liedjes-bloemlezingen samengesteld, die voor eens en voor altijd de kunstmatige waarderingsmuur tussen de zogenaamde grote en kleine kunst hebben geslecht.
In zijn autobiografie (zonder naamregister) gaat Wilmink uitgebreid in op zijn vaak succesloze, of in ieder geval meestal kortstondige romances van lagere school tot aan zijn tweede huwelijk. Het heeft menig melancholiek gedicht opgeleverd. Gelukkig stelt zijn weduwe Wobke zich niet op als een traditionele schrijversweduwe die als een enge hyena op de nalatenschap zit, dus er is nog werk zat voor een biograaf, die het leven van Wilmink verder wil aankleden.

***
Hier is Prins Zonneschijn door Willem Wilmink. Nijgh & Van Ditmar;
134 pagina’s, € 16,50
ISBN 978 90 388 9074 6