Cirque Stiletto 2 door Stardust Circus, met Ellen ten Damme en de Wëreldbänd, vormgeving en kostuums: Jan Aarntzen, regie en choreografie: Stanley Burleson, 4 september Carré Amsterdam, aldaar t/m 29 september, tournee. stardust.com

****

Ellen ten Damme is a material girl, ze komt moeilijk haar bed uit en verslindt mannen en vrouwen. Voeg daar nog vier andere onhebbelijkheden in zang- en dansvorm aan toe en het rijtje hoofdzonden is compleet. Drie jaar na het overrompelende Cirque Stiletto, waarin Ten Damme al haar talenten koppelde aan internationale circusacts is nu een vervolg gemaakt dat nóg grootser en knallender is.
Zo’n personality circus show heeft megalomane trekjes, maar Ten Damme houdt de boel fantastisch bij elkaar. Zij speelt piano, viool en gitaar, zingt (smetteloos viertalig) van softe ballade tot hard rock en slaat absoluut geen modderfiguur als ze meedoet met een zweefballet aan de touwen of andere acrobatische capriolen.
In de aanloop naar de voorstelling is veel moeite gedaan om Ten Damme als ‘het stoutste meisje van het circus’ neer te zetten. De erotische lading die daarbij wordt gesuggereerd is wat overdreven. We krijgen toch vooral een ‘lekker stout’ deugnieterig meisje uit de Annie M.G. Schmidt-sfeer te zien, dat wil stampen in het bos en haar tong wil uitsteken. Voor een echt stoute uitvoering van de Zeven Hoofdzonden had men best uit een nog roder vaatje kunnen tappen.
Maar doordat ze de menselijke polder-trekjes behoudt in de divarol komt zij er wel mee weg dat ze een liedje even moet onderbreken omdat er een veertje in haar mond is gedwarreld.
Dat veertje is niet zo’n verrassing want vormgever/kostuumontwerper Jan Aarntzen heeft werkelijk alles uit de kast getrokken om een Las Vegas/Hollywood/jaren dertig Berlijn-ambiance te scheppen. Maar terwijl die associaties ook iets kitscherigs met zich meedragen is Aarntzen buitengewoon smaakvol gebleven bij het vullen van de piste van Carré.
Ook regisseur/choreograaf Stanley Burleson heeft een groot aandeel in het succes. Vooral de manier waarop hij het tedere Frans Mulder/Frans Ehlhart liedje Jaloezie in beeld heeft gebracht, waarbij constant sprake is van wisselende partners aan de piano en op de dansvloer, is meer dan prachtig.
De circusacts die Henk Stardust van der Meijden dit keer heeft meegebracht zijn van degelijk niveau, maar de doorgewinterde circusganger zal zich zeker niet vergapen aan de krachtpatsers, tempojongleur uit Siberië of de ‘onzichtbare man.’ Wel een absoluut schot in de roos is de multifunctionele Wëreldbänd, die onder de vleugels van Karel de Rooij (de kleine van Mini & Maxi) tot een komische, muzikale fratsengroep van wereldformaat is uitgegroeid.