Opdat ik niet vergeet door Marc-Marie Huijbregts. De Purmaryn, Purmerend, 24 oktober. Tournee.

‘Het is zo afgelopen.’ Marc-Marie Huijbregts bereidt zijn publiek voor op een plotseling einde. Voor de slechthorenden en degenen die het niet tot zich door hebben laten dringen herhaalt hij zijn waarschuwing even later nog een keer. Na zes kwartier valt hij dan ook midden in een zin voorover. Einde voorstelling. Einde leven. Want daar gaat het in Opdat ik niet vergeet de hele avond eigenlijk over.
De cabaretier heeft zijn entree gemaakt onder gewijde muziek, op blote voeten, gekleed in een Noord-Afrikaanse jellabah, een cadeau van zijn Algerijnse vriend Karim. Maar het zou net zo goed het gewaad van een priester kunnen zijn, want Huijbregts verloochent zijn katholieke/Tilburgse achtergrond niet.
Vier jaar na de première van zijn bekroonde solo M.M. Huijbregts komt de cabaretier met de hoogste stem in cabaretland met een avond van overpeinzingen en de biecht. Een openbare biecht, want het publiek mag en kan zich niet verstoppen. Het zaallicht is de hele avond aan. Huijbregts geeft de voorzetten, de zaal moet inkoppen, waarna Huijbregts zelf de analyse en nazorg voor zijn rekening neemt.
Als Huijbregts zelf aan het woord is gaat alles goed. Hij babbelt er vrolijk op los, maar gooit ondertussen wel een paar bommetjes de zaal in. Over de liefdeloosheid van God tegenover zijn eigen schepping. Over de verborgen agenda van mensen die claimen de medemens te willen helpen, zoals bodyguards, stewardessen en priesters. Over de kille koningin Beatrix en het selectieve geheugen van de krantenlezer die nog wel weet dat Freddy Heineken is ontvoerd maar zijn chauffeur is vergeten.
Maar moet een cabaretier zijn publiek zoveel ruimte geven? De liefhebber van Dr. Phil of Oprah Winfrey zal daar anders over denken dan deze recensent, die dat soort televisieprogramma’s na twee minuten vermoeid wegzapt. De gasten in de televisie-biecht-shows worden in ieder geval nog vooraf gescreend, maar Huijbregts prikt op goed geluk in de rijen van de zaal. En dat kan volstrekt overbodig geleuter opleveren van mensen die ten onrechte hun minutes of fame in de schoot geworpen krijgen. Zoals in Purmerend bijvoorbeeld.
Als Huijbregts aan het eind van de avond heel schrijnend-geestig vertelt dat hij zijn Algerijnse schoonfamilie maar in de waan laat dat Karim met een vrouw woont, wordt de ideale rolverdeling in het theater nog eens benadrukt: de cabaretier vertelt, het publiek luistert en geniet en raakt ontroerd.