Paulien Cornelisse zet haar oren goed open als de medemens op straat of in de trein converseert. Zij verbaast zich over de taalkundige onzin en platitudes. Over die verbazing legt ze vervolgens een laagje ergernis en dan heb je een aardige cabarettekst. Of een column, zoals haar wekelijkse stukje over taal in NRC.next. Het is niet altijd even opzienbarend. Ze is zeker (nog) geen Battus, want welk zinnig mens heeft zich inmiddels niet geërgerd aan die stomme stoplap ‘ik heb zoiets van.’ Maar ze formuleert zorgvuldig en haar mimiek is aanstekelijk. Een beetje sloom, en toch heel erg aanwezig, omdat ze die lijzigheid juist uit een soepel lijf weet te persen.
Vorig jaar stond ze in de finale van het Leids Cabaret Festival en daarna is ze terecht gaan werken aan een volwaardig programma. Zij liep zich warm in het caberetduo Rots, als stand up comedian bij Comedytrain, en met frivole voorstellingen op Oerol en de Parade.
In Dagbraken is ze een vrouw die zich stierlijk verveelt, tot aan het randje van depressief. Zij laat haar gedachten flink dwarrelen en komt dan tot wonderlijke hersenspinsels. Wat moet je doen als je in de smaak valt bij Hitler? Hoe zagen de muzikale huisfeestjes van Ramses Shaffy en zijn gevolg eruit? Behalve een paar gaperige stukken, zijn het grotendeels mooie associatieve, absurde verhalen die de toeschouwer dwingen om mee te gaan. Het slotstuk, waarin ze in de digitale klok allemaal historische jaartallen ziet, is knap, boeiend en origineel.
We hebben er met Paulien Cornelisse een echte belofte bij. Een intrigerende cabaretière die diepgang op een kolderieke manier kan verkopen.

***
Dagbraken door Paulien Cornelisse, regie: Thomas Boer, Theater Bellevue Amsterdam 25 oktober. Tournee tot eind april. www.pauliencornelisse.nl