fotograaf Jeroen Hofman

Een schattig kinderkamertje, met een oversized lichtgevend Nijntje. Een groter contrast met de agressie waarmee Javier Guzman het toneel opdendert is nauwelijks denkbaar. Gekleed in een trainingsjack met de tekst Nederland blaft hij de allochtonen af. Guzman ziet tot zijn genoegen dat er maar een paar in de zaal zitten. De verhoging van de entreeprijzen heeft zijn werk gedaan.
Telaatkomers en degene die zijn tirade onderbreekt krijgen er ongenadig van langs alsof ze net schuldig zijn bevonden aan het opzetten van een kleuterpornonetwerk. Guzman zit boordenvol adrenaline, en de wereld zal het weten ook.
Guzman is kwaad. Hij is woest dat iedereen elkaar op straat en in de tram voor rotte vis uitscheldt, razend dat de domheid regeert en dat we niets van de geschiedenis blijken te leren. ‘Zullen we afspreken om iets liever tegenover elkaar te zijn?’
Het thema is op z’n zachtst gezegd niet bijster origineel. Het lijkt alsof de cabaretiers in een gemeenschappelijk cabaretoverleg hebben afgesproken om het alleen nog maar te hebben over de verruwing in de samenleving. En dan moet je van verdomd goeden huize komen om daar nog iets over te zeggen, wat al niet eerder door Dolf Jansen, André Manuel of Theo Maassen te berde is gebracht. Daar is Guzman maar ten dele in geslaagd. Hij kruipt in Oorverdovend wel heel erg in de stijlvorm, intonatie en gebaren van Theo Maassen, en tsja dat verlies je altijd.
Aanvankelijk wilde Guzman een programma maken over de verschillende interpretaties van de geschiedenis van Nederland. Interessant, zeker als je weet dat Guzman, van geboorte Spanjaard, bijvoorbeeld een heel andere mening heeft gehoord over onze zeeheld Piet Hein dan de Nederlandse scholier.
Guzman is daar niet helemaal uitgekomen en langzaam maar zeker is hij opgeschoven naar zijn persoonlijke leed: zijn ex-vriendin heeft ervoor gezorgd dat hij zijn zesjarige dochtertje niet te zien krijgt. Guzman vindt het vreselijk dat zijn dochter nu eenzijdig over haar vader wordt voorgelicht. Zo is dat namelijk ook gebeurd toen zijn eigen ouders uit elkaar gingen en zijn moeder alleen nog maar narigheid over zijn vader vertelde.
Een ingewikkeld emotioneel probleem, maar in de opzet van het programma komt het wat gekunsteld over. Eigenlijk zit je naar twee programma’s te kijken, die in een denkbeeldig gesprek met het meisje aan het slot aan elkaar worden geknoopt. De boosheid van Guzman blijft hangen, maar je hebt geen idee of je nou een bordje vis of vlees of tofu hebt zitten eten.

***
Oorverdovend door Javier Guzman, Diligentia Den Haag 11 maart. Tournee.