Last time to see me before I die door John Cleese, Nieuwe Luxor Theater Rotterdam, 24 april. Nog te zien in Groningen (1 mei) en Carré Amsterdam (2 en 3 mei)

***

Zo lang John Cleese blijft trouwen en scheiden zal hij wel op het podium verschijnen, want over het algemeen blijft hij aan vrouwen hangen die bij het afscheid een stevige vergoeding voor bewezen diensten eisen en krijgen. Ook zal hij daarom lucratieve reclameopdrachten blijven accepteren, zoals voor een brillenbedrijf. Als een slechtziende frustraat mept hij met een tak op een politieauto, terwijl hij denkt zijn eigen niet startende auto te straffen. Zoals hij dat ook deed als ‘hotelier from hell’ Basil in een van de afleveringen van de briljante serie Fawlty Towers.

Toch vermoedt Cleese dat hij die extra inkomsten niet al te lang meer nodig zal hebben, want op het affiche van zijn show Last time to see me before I die staat een uitdagende Magere Hein met zijn zeis op de o van John. En daarnaast zien we zijn grafsteen: Brits bolhoedje en de jaartallen 1939-201? Dus nog maximaal drieënhalf jaar en dan is (na Graham Chapman) de tweede Monty Python held verdwenen. Nou ja, zijn moeder, een onhebbelijke vrouw met een jaloersmakend gevoel voor zwarte humor, is 101 geworden. Dus het zal wel loslopen voordat Cleese hetzelfde lot zal ondergaan als de Python papegaai: shuffled off his mortal coil, run down the curtain and joined the bleeding choir invisibile.

Zijn twee jaar geleden verschenen autobiografie So Anyway is een hutkoffer boordevol jeugdherinneringen tot aan het ontstaan van Monty Python, het meest invloedrijke humorgezelschap ooit. De show waarmee Cleese al een paar jaar de wereld rondreist is in feite een uittreksel van het beloofde tweede deel van zijn autobiografie. Doorspekt met de beste scènes uit het Monty Python repertoire, Fawlty Towers en A fish called Wanda geeft Cleese een college over de werking van humor. Waarom moeten we lachen als de armen en benen van de Black Knight in de Holy Grail film worden afgehakt?

Net als de sketches van Monty Python en alle afleveringen van Fawlty Towers is deze soloshow van Cleese tot in de puntjes uitgeschreven en hebben we de meeste anekdotes al eens gehoord in de vele openbare interviews. Daardoor krijgt de show, vooral in de tweede helft, een wat routineus karakter. Dat deel is ook zwakker door achterhaalde nationaliteiten-grappen en het uitvoerig tonen van het matige typetje dat Cleese tien jaar geleden introduceerde: Stig Ohmquist, de organisator van de Swedish Fun Week.

Maar toch, het is een genot om een van de iconen van de silly, absurde humor aan het werk te zien.