Eraf met dat dak! door Kees Torn en Onno Innemee, Leidse Schouwburg 1 maart 2016. Tournee.

Kees Torn en Onno Innemee
fotograaf: Margreet de Jong

***

Hulde aan de vrouw van Kees Torn. Zij schopte haar man het huis uit omdat ze dat gehang op de bank met een sigaar en een fles whisky spuugzat was. Aan het werk of het huwelijk gaat er aan, luidde het dreigement. Torn koos gelukkig voor zijn vrouw. Én voor zijn vriend Onno Innemee, die om goede teksten verlegen zat.

We hebben Torn gemist, nadat hij er vijf jaar geleden de brui aan had gegeven, omdat het artiestenleven hem niet aanstond. Welkom terug, want hogeschool-tekstdichters zijn dun gezaaid. Torn gebruikt het programma om zijn vrouw in fraaie volzinnen met liefde te overladen. Dat is een grappig contrast met de zure teksten die Innemee voor zijn ex-vrouw heeft.

Het koppel Innemee en Torn bedient (net als eerder dit seizoen het andere comeback-gelegenheidsduo Harrie Jekkers en Jeroen van Merwijk) twee soorten publiek: volks en meer sophisticated. Ofschoon het voor Torn makkelijk lijkt om gedeeltelijk af te buigen in de richting van volkskomiek en gekke bekkentrekker Innemee is het voor het publiek toch even slikken dat het hier echt niet om een comeback van de solist Torn gaat.

Zeker, we krijgen een stevig pakket geweldige liedjes voorgeschoteld, zoals over een vriend die op bezoek komt en het vertikt om te vertrekken. Of over de verschillende manieren waarop een patiënt in het ziekenhuis wordt aangesproken (een 35-jaar oude tekst van Ivo de Wijs, die nu met nieuwe Torn-muziek een tweede leven krijgt): als de arts is overgegaan van u naar je en tenslotte we…, dan weet je dat het goed fout zit. Net als De Wijs schrijft Torn vaak over zaken waar domweg nog niet eerder over is geschreven. Daarnaast grijpt hij respectvol terug op de techniek en vorm van andere taalgrootmeesters: twee keurig rijmende verhalen door elkaar laten zingen, zoals Drs. P dat wel eens presteerde, een verhaal met alleen maar woorden met een o erin, zoals Battus (Hugo Brandt Corstius) dat deed in het Opperlands, en een pittig wetenschappelijk lied (over het licht), zoals Tom Lehrer dat ook kon. Voeg daar nog een ragtime-stuk van Gershwin aan toe en je hebt het beste van Torn.

Als Innemee het heft in handen neemt komen we bij de afdeling dikke pret. Dat gaat regelmatig goed, maar soms zitten we toch wel erg dicht bij de makkelijke bruiloft humor. En dan is het toch lekker als Torn weer gaat kwinkeleren.

PS: Een paar extra try outs zou trouwens geen overbodige luxe zijn geweest. Een verspreking hier en daar kan iedereen overkomen, maar..

Patrick van den Hanenberg