Amerikaanse country-zangeres Alison Krauss na drie jaar weer in Nederland

Laten we haar maar gewoon de Amerikaanse Ilse de Lange noemen. Ofschoon Amerikanen de zaak natuurlijk liever om zullen draaien en de Country-Nachtegaal van Almelo als een Nederlandse Alison Krauss zullen aanduiden. En natuurlijk dringen zich ook namen op als Emmylou Harris en zelfs Dolly Parton.
De vergelijking tussen Krauss en De Lange is niet het resultaat van journalistieke gemakzucht. De overeenkomsten zijn treffend. Beide zangeressen zijn een verademing voor een journalist om te interviewen: open, eerlijk en spontaan. En ze zijn ook heel plezierig nuchter, met beide benen op de grond. Geen greintje grote-stad-blasé-houding.
Natuurlijk ligt de duidelijkste overeenkomst in de muziek. De liedjes van Paper Airplane, het laatste album van Kraus dat zij heeft opgenomen met de bluegrass band Union Station, zouden perfect op het repertoire van Ilse de Lange passen. De enige uitzondering is het ruwe country-nummer Dustbowl Children, dat wordt gezongen door Union Station zanger Dan Tyminski, met zijn gespierde stembanden.
Als tekstschrijfster ligt De Lange een straatlengte voor op haar Amerikaanse tegenhangster. Krauss heeft niet de behoefte om zelf woorden op papier te zetten. Zij heeft wel een uitstekend gevoel om de juiste mensen aan het werk te zetten, zoals Robert Lee Castleman. En zij heeft een neus om bestaande nummers te coveren, zoals Dimming of the Day van Richard Thomas of Opening Farewell van Jackson Browne.
Voor de kenners van traditionele Amerikaanse bluegrass en mellow country is het een aantrekkelijk zomercadeautje dat de zangeres/violiste Alison Krauss (Decator-Illinois, 1971) naar Carré komt. Het is al weer drie jaar geleden dat ze samen met (Led Zeppelin-zanger) Robert Plant een concert gaf in de Heineken Musical Hall in Amsterdam. Dat was een promotietour voor het album Raising Sand.
Bij wie Krauss niet direct een muzikaal belletje doet rinkelen (bijna onmogelijk) is haar concert een mooie gelegenheid kennis te maken met een zangeres die een hele trits platina platen aan de muur heeft hangen en inmiddels 26 Grammy Awards op zak heeft. Meer dan welke andere zangeres.
Een tweede project met Robert Plant zat in de planning, maar Krauss gaf er toch de voorkeur aan om weer iets te doen met Union Station, de band waarmee zij de afgelopen twintig jaar met enige tussenpozen furore heeft gemaakt in de country-wereld. Oude liefde roest niet.
Het album Paper Airplane is niet zonder slag of stoot tot stand gekomen. Helse hoofdpijnen van Krauss hebben de opnamen een tijd stil gelegd en Krauss had meer moeite dan gedacht om haar persoonlijke zielenroerselen te combineren met een beeld van het huidige Amerika. De missing link van het album werd geleverd door haar artistieke vriend Robert Lee Castleman. Hij schreef het openings- en tevens titelnummer van het album, een mooie mengeling van melancholie, hoop en droefenis: ‘But every silver lining always seems to have a cloud that comes my way. Anticipated pleasure or unexpected pain, no choice I feel.’
Achteraf bleek dat vrijwel alle liedjes op een of andere manier te maken hadden met het gevoel dat het zoveel moeite kost om bevredigende resultaten te boeken. De migraine-aanvallen waren symbolisch voor die situatie. Maar het oude cliché dat mooie kunst voortkomt uit lijden krijgt door het album Paper Airplane weer een hoger waarheidsgehalte.