’t Schaep met de 5 Pooten
Door: MORE Theaterproducties
Gezien: DeLaMar 14/4
Te zien: DeLaMar t/m 16/6

(Het Parool)

Arie en Riek vieren hun zilveren huwelijksfeest, maar ze kibbelen elkaar de tent uit. Riek betreurt het dat ze al vele jaren droog staat, terwijl Lena in de hoek van de kroeg met de eerste de beste vent aan het zoenen is ‘alsof ze een luchtbed aan het opblazen is.’ Doortje van de wasserette kijkt smachtend naar Kootje, de eigenaar van de kroeg ’t Schaep met de 5 Pooten, maar die kijkt angstig de andere kant op, terwijl zijn dweil- en taphulpje Lukas tamelijk hysterisch heen en weer huppelt en Opoe Withof wat Bond zonder Naam-wijsheden prevelt.
In de eerste vijf minuten komen we precies te weten wie wat wil en waarom. Een oud liefje van Doortje zorgt nog wel voor wat reuring, maar eigenlijk gebeurt er na die openingsscène niet zo gek veel meer. Tweeëneenhalf uur later houdt iedereen nog steeds heel veel van elkaar en zegt dat ze niet zonder elkaar kunnen, want ‘we benne op de wereld om mekaar om mekaar om mekaar om mekaar te hellepe niewaar.’ Die moraal krijgen we in een monoloog/speech van Kootje nog eens lekker ingepeperd: Jordaan meets E.O.
De theaterversie van ’t Schaep met de 5 Pooten, de televisie hit van Eli Asser en Harry Bannink uit 1969, heeft een hoog nostalgisch karakter. Schrijver Raoul Heertje heeft de karakters en hun onderlinge verhouding die Asser in de jaren zestig heeft bedacht volledig in takt gehouden. We zien de Jordaan, zoals die alleen nog op oude ansichten en vergeelde Polygoon-beelden bestaat. Daar is op zich helemaal niets mis mee, maar dan zou het wel fijn zijn als er een verhaal verteld wordt dat je een beetje bij de les houdt. Helaas.
Het vernuftig in- en uitschuifbare decor van kroeg, keuken en slaapkamer is een lust voor het oog. Er wordt top gespeeld, ook al had regisseur Gijs de Lange Tim Kamps als Lukas wel iets minder mallotig mogen maken. Jeroen van Koningsbrugge (die de komende maanden regelmatig zal worden afgelost door Remko Vrijdag) is als Kootje een mooie twijfelaar, met een paar sappige opmerkingen, en Eva van der Gucht weet de triestigheid van Doortje nèt binnen de grens te houden. Jeske van de Staak is perfect als hittepetit met veel ruimte in haar hart en bed voor iedereen die in haar buurt komt. Ook op het spel van de anderen is weinig aan te merken. Maar de spelers staan met lege handen.
De muziek houdt de avond overeind. Vissen, Mensenlief waar gaan we toch naar toe, Het zal je kind maar wezen, Blijf zitten waar je zit, Lena is weer bezig, het zijn allemaal hits uit de serie die maar één seizoen op televisie is geweest. Puntige, grappige en ironisch belerende teksten van Asser en de zwierige melodieën van Bannink, die ons de hele wereld overbrengen, van Brazilië tot de Balkan en de Westerstraat. In de uitvoering van de huidige cast en dat fijne live bandje mis je zelfs Piet Römer, Leen Jongewaard en Adèle Bloemendaal niet. Maar het is jammer om te moeten constateren dat de scènes van het oubollige verhaal vooral hinderlijke onderbrekingen zijn van een geweldig concert.