Ik ben rustig! door Paul de Leeuw, regie: Ruut Weissman, Nieuwe Luxor Theater Rotterdam 9 februari 2014. Tournee. pauldeleeuw.nl

**

Foto Jaap Reedijk

Als jochie van 12 vreesde Paul de Leeuw niet ouder te worden dan 52. Aangezien hij die mogelijk fatale leeftijd gedurende de tournee van Ik ben rustig! zal bereiken, besloot De Leeuw zijn publiek bij hem thuis uit te nodigen, zodat hij in ieder geval in vertrouwde omgeving zal sterven.
Het theater als de huiskamer van de artiest, dat hebben we al vaker gezien – onder meer in Kouwe Drukte van Brigitte Kaandorp – maar de achterliggende gedachte is wel nieuw.
Maar ja, wat doe je zoal thuis als je niet aan het werk bent? Je drentelt wat door het huis in een koddig slobberpakje, luistert de voicemail met huiselijk nieuws af, haalt de afwasmachine leeg, keuvelt wat met jezelf over de kwaliteit van je ontlasting, zingt een sentimenteel liedje, omdat je nou eenmaal van sentimentele liedjes houdt, en bakt een appeltaart voor als straks het mannen-gezinnetje weer gezellig rond de tafel zit.
En dat zeven kwartier lang. Da’s een hele zit.
Nergens slaat de vlam in de pan, nergens een tik tegen de hersens. Fijn dat De Leeuw zo rustig is, maar je kunt het ook overdrijven. Dit is een overbodig programma.
Een paar rake grappen, een heel mooi liedje (tekst Jurrian van Dongen, muziek Rutger de Bekker) over een oudere homo die niet meer op z’n plek is in een snelle homokroeg, en dan hebben we het wel gehad. Verder is het heel veel kennen-we-al en hebben-we-al-gehad. Alsjeblieft geen Scandinavische krompraat meer of beschrijvingen van treurige all-inclusive vakantieresorts. En we willen helemaal niets meer horen over Heel Holland bakt.
Het verslag van een Auschwitz excursie met de kinderen lijkt er met de haren bijgesleept om de theatervisite te laten zien dat de gastheer toch eigenlijk heus best wel een beetje diepgang heeft.
Echt helemaal gruwelijk wordt het als De Leeuw het publiek na het slotapplaus tegen elkaar laat opbieden in persoonlijk leed om de gelukkige bezitter te worden van de versgebakken appeltaart. Dan wordt het commerciële snotter-tv op z’n allerergst. De taart viel op euthanasie. We had dat gedacht?