Ruim veertig jaar geleden was een klacht van een rabbijn voldoende om het onschuldige liedje Anne Frank van Peter Koelewijn, uitgevoerd door het duo Laura & Yvonne uit de handel te halen. Commercie en Anne Frank mochten niet samengaan. Inmiddels is de Anne Frank-krampachtigheid gelukkig verdwenen. De Vliegende Panters rapten over Anne (living in da Achterhouse) en verzonnen een happy end aan het drama met Anne in de armen van een Duitse soldaat. Dit jaar is in Spanje al een Anne Frank-musical opgevoerd.
Aan de artistieke Anne-reeks is nu ook Dear Anne, een symfonisch eerbetoon aan het icoon van de holocaust door de Surinaams-Nederlandse componist/producent Mahinder Toelaram toegevoegd. De productie ging op bevrijdingsdag na de twee minuten stilte in première.
In de ouverture bokst een dartele dwarsfluit dapper op tegen het sonore geluid van de violen. Verder ontbreekt bij Toularam en medecomponist Pan Blasky ook maar het minste sprankje lucht of licht. De ernst en de eerbied voor het onderwerp liggen er met drie dikke lagen van beeld, tekst en muziek opgesmeerd. De filmbeelden van de vooroorlogse joodse gemeenschap in Amsterdam en gruwelijke impressies van de vernietigingskampen zijn indrukwekkend, maar lijken te moeten verhullen dat de muziek en tekst ver onder de maat zijn. De Engelse en Nederlandse onbeholpen teksten staan zowel stijf van de goede bedoelingen als van platitudes als ‘Ik kan het niet geloven, hoe de wereld zo kan zijn.’ De oersaaie, zeurderige partituur kan met veel gulheid een dwarreldende variant op minimal music worden genoemd, maar mist elke spanning en originaliteit. Na de eerste vier maten van elk nummer kan de rest moeiteloos worden meegeneuried. Het is pseudo-plechtigheid van het ergste soort.

**
Dear Anne, muziek en tekst: Mahinder Toelaram, Pan Blasky en Jeroen Joustra, met Het Alexander Symfonisch Orkest, dirigent: Pan Blasky. Tuschinksi Amsterdam, 4 mei. Tournee.