Schoft door Kommil Foo, regie: Ineke Nijssen en Walter Janssens, De Kleine

foto: Jaap Reedjk

Komedie Amsterdam 18 februari. Tournee.

****

Na hun (niet in al opzichten even geslaagde) solo-uitstapje zijn Raf en Mich Walschaerts weer samen op het podium te zien. Gelukkig maar, want de twee Vlaamse broers zijn samen beduidend meer waard dan twee enkelingen. Schoft bewijst dat.

Dit keer vertellen de twee mannen van Kommil Foo geen doorlopend verhaal, maar worden de losse scènes bij elkaar gehouden door de opvatting dat we de schaarse menselijke warmte moeten bundelen om er nog iets van te maken. De wereld is een onaangename plek geworden. Het schofterige van de mens, het egoïsme, de jaloezie, de godsdienstwaanzin en een overdreven jacht naar seksueel genot verzieken de sfeer.

In de even spannende als humoristische opening ontleedt Mich als een volleerde professor Tulp in het Rembrandt-schilderij de mens op de snijtafel: gebutst en gemankeerd en bang om los te laten. In diezelfde naaktheid laat Mich later op de avond in vijf minuten het leven van de mens voorbij schieten: van de krijsende pasgeborene tot de wanhopig jankende volwassene, die hoort dat hij nog maar drie maanden te leven heeft. Het broze geluk wordt aan gruzelementen gehakt.

Toch staat de mens, die zich niet wil laten verpletteren door de golf van negativisme niets anders te doen dan gewoon door te gaan. Oftewel heel simpel samengevat in het door Mich majestueus gezongen lied: ‘Trek je schoenen aan.’

In de wereld van Kommil Foo speelt kunst een belangrijke rol om dat doorgaan dragelijk te maken. De artiest drukt niet alleen zijn broer, maar alle welwillende stumperds troostvol aan de borst. De gracieuze muziek, de mooie verhalen en de voorbeelden dat het ook anders kan maken niet alleen een theateravond tot een waar genot, maar kunnen ook troost bieden als het tegenzit door regen, kou en een tramchauffeur die de deur vlak voor je neus dichtgooit.

-o-o-o-o-o-o-

Cabaret

****

Schoft door Kommil Foo, t/m 31 mei.

Zeur niet (Annie M.G. Schmidt/Harry Bannink) geldt als hét oppeplied na tegenslagen. Kommil Foo – de Vlaamse broers Raf en Mich Walschaerts – voegt daar een tweede klassieker aan toe: Trek je schoenen aan.

In Schoft laat het duo ons alle onaangename kanten van de mens zien: egoïsme, jaloezie, godsdienstwaanzin en overdreven jacht naar seksueel genot. En toch blijft die schoft een wezen om innig van te houden. Vooral omdat de mens voor het beste medicijn tegen ellende heeft gezorgd: kunst.

Patrick van den Hanenberg