Een houten uitgesneden koe, een paar vogels die via een zichtbaar touw en een katrol een beetje kunnen fladderen, wat herfstbladeren op de vloer, en een achterdoek, dat met de hand wordt bediend. Dat is het wel zo’n beetje wat de attributen en decor betreft voor Into the Woods, de eerste productie van M-Lab, het Amsterdamse laboratorium voor muziektheater aan de Noordkant van het IJ. Kleinschaligheid en eenvoud voor alles, waardoor inhoud, tekst, muziek en spel alle aandacht krijgen.
Voordat een musical op Broadway belandt wordt er in kleine zaaltjes buiten New York en off-Broadway stevig in het openbaar aan geknutseld. Nederland kent dat traject niet, waardoor nieuwe musicals als Joe, De Drie Musketiers en Rembrandt veel te snel voor dikbetalend publiek zijn gegooid. De opknapbeurt komt dan meestal te laat om nog van het beeld van goedbedoelde mislukking af te komen. Nu is er met geld van de Van den Ende Foundation en de Gemeente Amsterdam een theaterruimte ingericht met 150 plaatsen waar theatermakers hun ideeën kunnen uitwerken voordat een muziekproductie landelijk groots wordt aangeboden.
Een paar keer per jaar wordt een musical geproduceerd die dat beginstadium voorbij is en al rijp is voor pers en kritisch publiek. Dat geldt voor Into the Woods. Het meesterwerk van Stephen Sondheim uit 1987 is de spetterende ouverture van M-Lab.
Voor de pauze zien we een vrolijke mix van Grimm-sprookjes, waarbij alle personages op zoek gaan naar het geluk: rijkdom, liefde of een kind. Als de wensen vervuld zijn slaat het noodlot toe en wordt het geluk letterlijk door een wraakzuchtige reuzin vermorzeld. Sondheim houdt niet van een happy end.
Het M-Lab gezelschap biedt theater in de meest pure vorm, waarbij niets door de techniek wordt verhuld. Het publiek zit op een halve meter afstand van de spelers, die onversterkt spreken en zingen. Verder dient deze productie ook nog een educatief doel. Doorgewinterde krachten als Vera Mann, die haar kwaadaardige heksenbedoelingen in een prachtige hip-hop-rap duidelijk maakt, en Dick Cohen nemen studenten van diverse theateropleidingen op sleeptouw.
Into the Woods heeft geen franje nodig. Het is een vrolijk verhaal met een diepere moraal en geweldige (binnen)rijmkunsten van Sondheim, die door Koen van Dijk kundig en inventief zijn vertaald. En natuurlijk de basis van elke Sondheim-productie: razendknappe, complexe muziek, afgewisseld door bloedmooie, romantische balladen.

Into the Woods van Stephen Sondheim en James Lapine, vertaling en regie: Koen van Dijk. M-Lab Amsterdam 8 september, t/m 29 september.