Wachstumsschmerzen door Rundfunk.

Regie : Peter van de Witte

De Kleine Komedie Amsterdam, 13 december.

Tournee tot eind maart 2018.

www.rundfunk.sexy

****

Ach, wat lief. Een vader bestelt een taart voor zijn jarige dochter. En oh, wat kom je als publiek twee minuten later keihard neer op de stenen vloer. Ook al ken je de Rundfunk scène van De Parade van afgelopen zomer, ook al ken je het vervreemdende sfeertje van de Rundfunk-tv serie (met Pierre Bokma als de verknipte Duitse leraar) je krijgt toch weer een klein hersenschokje. Met een stevige lach erbij. Theater waar het voor bedoeld is.

In een deuren-decor dat aan een goedkope klucht doet denken raggen ze door de avond heen en laten ons dingen zien die we nog niet eerder in het theater hebben gezien. Wat duo-intimiteit betreft doen Tom van Kalmthout en Yannick van de Velde soms denken aan Waardenberg & De Jong van enkele decennia terug. Ze pikken alles van elkaar.

Rundfunk pikt de draad op van het absurdisme van Jiskefet (of voor de oudere kijkers… van Monty Python) en het meedogenloze van Hans Teeuwen en brengt het naar het volgende niveau. Het lijkt soms alsof ze zonder nadenken door roeien en ruiten willen gaan, maar in vrijwel alle ultrakorte scènes spelen Van Kalmthout en Van de Velde een buitengewoon slim spel met de verwachtingen van het publiek. Denk je verzeild te zijn geraakt in de zoveelste harde grap over de tweede wereldoorlog en het uitroeien van de joden, dan word je met een ferme tik een hele banale eigentijdse huis-tuin-en-keuken-situatie ingemept. Zie je aanvankelijk een zorgzame vader die zijn kind liefdevol naar bed brengt, dan blijk je in een surrealistische spot van Voor een veilig thuis (Het houdt niet op, niet vanzelf) terecht te zijn gekomen. Maar dan wel in een campagnespotje dat door de opdrachtgevers waarschijnlijk wordt afgekeurd, omdat men zich echt niet kan voorstellen dat een vader zo krankzinnig door het lint kan gaan. En dan moet het dus wel in het theater te zien zijn, de absolute artistieke vrijplaats. Wat een verademing zijn die twee gasten.

Het is niet dat ze willens en wetens een rücksichtslose grap over een gevoelig onderwerp willen maken, maar ze zijn gek op de verwarring die wordt gesticht als zo’n onderwerp, zoals de ramp met de MH17, in een totaal andere context wordt geplaatst. Dat maakt Rundfunk, ondanks – of waarschijnlijk mede dankzij – hun vaak kinderachtige uitstraling, tot een van de meest volwassen en meest bezienswaardige theatergebeurtenissen van dit moment.