iD door Cirque Éloize, Koninklijk Theater Carré Amsterdam 25 juni. Aldaar t/m 19 juli. carre.nl

*****

Wie dacht dat met de theatrale innovaties van Cirque du Soleil de definitieve circusstandaard is gezet, heeft buiten Cirque Éloize gerekend. Dit Canadese circus, dat zowel als het jonge broertje als het kind van Soleil kan worden gezien (Éloize-oprichter Jeannot Painchaud heeft met zijn fietsacrobatiek in de Soleil-show Fascination gestaan) is met de fabelachtige show ID het nieuwe circus-ijkpunt. Zelden, of misschien wel nooit, heeft er zo’n overweldigende, artistiek hoogwaardige circusvoorstelling in Nederland gestaan.

Soleil heeft het in de loop van haar bestaan steeds meer gezocht in de visuele overtreffende trap, en dat begon – zeker in combinatie met de regelmatig terugkerende zweverige New Age muziek – eigenlijk wel een beetje te irriteren. Éloize krijgt het voor elkaar om een enorm spektakel aan intimiteit te paren. Ofschoon het gezelschap met acrobaten uit zeven verschillende landen iD al enkele jaren over de gehele wereld speelt, oogt de show buitengewoon fris.

De kracht van Éloize schuilt onder meer in de hechtheid van het gezelschap. Ofschoon er wel een paar solistische acts zijn, zoals het cyr-wiel, de luchthoepel en de luchtacrobatiek aan de zijden doeken, komt bij vrijwel elk nummer de hele groep in actie als danser, jongleur of participerende assistent. Belangrijk zijn ook de zeer inventieve beeldprojecties en het bijzondere decor: een blokkenconstructie met uitschuifbare podia en verrassende deurtjes, waar acrobaten als koekoeken uit de klok heen en weer dartelen. Dat maakt iD tot een enerverende collage van beeld, actie en geluid. Met andere woorden: de grote, moderne stad. Daar speelt iD zich af.

Een Canadese krant dichtte de voorstelling en vleugje West Side Story toe. Dat is dan wel een heel klein vleugje. Er valt geen Romeo en Julia-dode. Er staan zo nu en dan wel wat boos kijkende groepen tegenover elkaar die in een explosieve dans of een acrobatisch rondje touwspringen uitbarsten, maar het is toch vooral de positieve agressie van de straat die het beeld bepaalt. De fietser en skater die door de gangen van de zaal crossen en het decor beklimmen alsof het om kletteren in de Ardennen gaat; de slangenvrouw die we wel van het Chinese circus kennen, maar die nu op bizarre wijze het hele decor bekruipt. En net zoals de stad ’s nachts enigszins tot rust komt, kent ook iD wat momenten met balletacrobatiek die je naar een stil pleintje van de stad voeren.

Maar is het toch vooral snelheid, kracht en een kakafonie van geluiden. Alles komt bij elkaar in de ongekend spectaculair trampoline-finale, waar iedereen door elkaar heen kronkelt alsof het een bord spaghetti is. Nederland heeft een kleine maand de tijd om zich op te laden bij deze 1000 Volt voorstelling.