fotograaf: Eric van Nieuwland

I’m a soulman door Legends of Music, met Steffen Morrison en Joy Wielkens, script en regie: Eva Mathijssen, De Goudse Schouwburg Gouda 26 november. Tournee tot eind februari.

**

Verdomd, in de finale kwam het kerkhof toch nog tot leven. Er was weliswaar nog steeds geen woord van zanger Steffen Morrison te verstaan. Deze koning van de mompel had zich de moeite kunnen besparen om de liedteksten uit zijn hoofd te leren. Maar we kregen eindelijk wel even het idee waarom het Stax-label uit Memphis zo bijzonder was in de jaren zestig. Met het nummer I’m a soulman sprong de vonk naar de zaal over en werd het tien minuten spannend.

Daarvoor, met name voor de pauze, was het treurigheid troef. Wat een abominabele geluidskwaliteit. Alsof men op het laatste moment nog wat apparatuur op het Waterlooplein had gekocht en een dove geluidstechnicus had ingehuurd. Dan weer blikkerig, dan weer gruwelijk dof. Ondertussen lepelde Joy Wielkens knullig wat historische feitjes op over het baanbrekende label, waar blank en zwart gebroederlijk hits produceerden, terwijl diezelfde muzikanten in het gesegregeerde Zuiden niet samen in hetzelfde restaurant konden eten. Op het scherm schoten rommelig bij elkaar geraapte beelden voorbij over het huiselijk leven in de VS, rassenrellen en Stax-sterren als Sam & Dave, Carla Thomas en Otis Redding. Om het wezenloze van de opvoering te benadrukken stond de band erbij alsof ze liever thuis voor de buis thuis zaten. Geen aandacht voor het publiek, geen show. Alleen Joy Wielkens deed haar best als dansende zangeres.

Alle hit kwamen voorbij, zoals Knock on wood, Midnight hour en Dock of the Bay, maar geen sfeer. Toen Steffen Morrison het opzwepende Try a little tenderness zong zagen we beelden van Otis Redding, bij wie de stoom uit zijn oren komt. Een pijnlijk verschil.