Op een groot scherm staan de titels van de scènes die de drie mannen van Niet Schieten apart hebben geschreven. Een elektronisch rad van avontuur bepaalt welke titel aan de beurt is. Telkens als een scène is gespeeld, wordt de titel omgedraaid en verschijnt een deel van de foto van een van de cabaretiers. Als een foto compleet is, is de voorstelling afgelopen. Aardig idee als de avond werkelijk zo improviserend en gevarieerd in elkaar zou steken. Maar de drie mannen staan hun verrassingen wel zo treurig te faken, dat je al snel het gevoel krijgt bij een poppenkastvertoning op de Dam te zitten.
Door de scènes heen dwarrelen citaten van grote figuren als Aristoteles en Oscar Wilde. Zij zijn onsterfelijk, omdat ze ver na hun dood nog worden aangehaald. Dat is ook het doel van de drie mannen op het toneel. Door de individuele en vooral persoonlijke scènes, moet het publiek de cabaretier beter leren kennen. Dan moet je natuurlijk wel een interessante persoonlijkheid zijn, en dat wordt geen moment duidelijk.
De carrière van Niet Schieten ziet eruit als een grillige beursgrafiek, met soms een verrassende hausse. Bij Nymfomannen word je anderhalf uur meegesleurd in de baisse. Het overdreven ruzie-geschreeuw, de matige grappen, de vervelende manier waarop het publiek er constant bij wordt getrokken, het flauwe aftreksel van Truth or Dare, het is vier maal niks.
Tot de laatste vijf minuten. Dan blijkt die waardeloze aanloop uit te monden in een schitterende sprong: een intelligente, muzikale, uiteenzetting over misdaad. collectieve schuld en boete. Daardoor is Nymfomannen als een hele vervelende voetbalwedstrijd met een briljant en winnend doelpunt in de slotminuut. Wie dan tóch opgewekt het stadion verlaat zal zich in tegenstelling tot deze bezoeker, niet bekocht voelen bij Niet Schieten.

**
Nymfomannen door Niet Schieten, regie: Vincent van den Elshout, De Meerse, Hoofddorp 29 november. Tournee.