Love Story, de Musical door Joop van den Ende Theaterproducties, naar het gelijknamige boek van Erich Segal, script: Stephen Clark, muziek: Howard Goodall, vertaling: Jan Rot, regie: Paul Eenens. Het Park in Hoorn 30-11. Tournee.

**

Verliefd, getrouwd, financieel gesappel, vrouw krijgt leukemie en sterft op 25-jarige leeftijd.
Voor zo’n Love Story moeten we zeker onze zakdoek paraat hebben? Waarschijnlijk wel voor het boek van Erich Segal, misschien ook nog wel voor de film uit 1970 met Ryan O’Neill, maar voor de musicaluitvoering kan de zakdoek opgeborgen blijven. Daarvoor is de bewerking van het boek te afstandelijk, te berekenend, te kortaf, eigenlijk gewoon te kil.
Rijkeluiszoon Oliver legt het aan met arme Italiaans-Amerikaanse Jennifer, die haar pianocarrière opgeeft voor de liefde. Er moet voor de relatie gevochten worden. Rijke pa ziet een huwelijk met die arme drommel niet zitten. De Italiaanse pa – weduwnaar, ook dat nog – baalt ervan dat zijn dochter een studiebeurs voor Parijs laat lopen, en dan is die gozer niet eens katholiek.
De première van Love Story moest een paar weken worden uitgesteld omdat Freek Bartels door zijn rug was gegaan. Voor de zekerheid tilt hij zijn geliefde niet meer op, maar op zijn spel en zang is niets aan te merken. Het ligt ook niet aan de artistieke prestatie van zijn tegenspeelster Celinde Schoenmaker, ook al komt haar ‘Gooise R’ een beetje raar over bij een arbeidersdochter.
Er zitten wel een paar goede liedjes in, zoals het revue-achtige keukennummer Pasta en Nocturnes, het liedje waarin Jennifer droomt over de muziek die zij haar denkbeeldige kind wil voorspelen. Dat is het enige echte gevoelige moment van de avond.
Daarnaast is de voorstelling sympathiek kleinschalig met handmatig verschoven decorstukken, heeft Jan Rot zijn vertaling pittig gekruid en worden we getrakteerd op een buitengewoon capabel kamermuziekensemble. Maar al deze positieve kanten kunnen Love Story, de musical niet redden.
Als familiedrama – de rijke industrieel verstoot zijn opstandige zoon – is Love Story onbedoeld om te lachen, met verbijsterend slecht spel van de moeder, Jeannine Geerts.
Als sociale schets – hoe gaan de Italiaanse Amerikanen met elkaar om – is het een treurige opsomming van clichés. Italië gereduceerd tot pastasaus en een opgewonden vader.
Als liefdesverhaal is het een geforceerd gejaagd tranentrekkertje. Het lijkt alsof er hier en daar pagina’s uit het script zijn gescheurd. We komen nauwelijks iets te weten van al die mensen die voorbijflitsen.
Hier zit een volwassen musicalland echt niet op te wachten.