foto: Mark Kohn

CD: Reünie
Verreck & Pleijsier
Artnik – 2019

‘Ik ga steeds vaker naar de kerk.’
Als dat de openingszin is van een lied, hou je je hart vast. Weer een kritisch mens die op latere leeftijd is gevallen voor de wierookonzin van foute jurken, die niet met hun poten van jonge jongetjes af kunnen blijven. De opluchting is dan ook groot als de zanger naar de kerk gaat om er een grasmaaier te kopen of op bezoek te gaan bij oom Frits die in de torenspits woont of naar house-muziek te luisteren, inclusief drank en pillen. In de biechtstoel kan hij zelfs even zijn lusten stillen. Dus inderdaad, ga lekker naar de kerk.
De tekst van dat prima lied is van Marcel Verreck en de bijpassende muziek van Paul Pleijsier. Als Verreck & Pleijsier wonnen zij in 1987 het Leids Cabaret Festival en maakten zij vervolgens een aantal cabaretprogramma’s waar ik als beginnend Volkskrant-recensent redelijk enthousiast over was. Maar terwijl groepjes uit die tijd wel stevig doorbraken, zoals Dubbel & Dwars (met Jack Spijkerman), Zak & As (met Erik van Muiswinkel en Justus van Oel) en Lebbis & Jansen, bleven Verreck & Pleijsier een beetje aan de rand hangen. Toen gitarist Paul Pleijsier er na een paar jaar de brui aan gaf, bleek Marcel Verreck zich behoorlijk in zijn eentje te kunnen redden, maar de top van de cabaret-Olympus zat er niet in.
Het is altijd een beetje een mysterie gebleven, waarom Marcel Verreck en Paul Pleijsier niet meer furore hebben gemaakt. In het cabaretcircuit was er geen betere gitarist te bewonderen dan Paul Pleijsier. Hij is echt categorie Harry Sacksioni. Pas vele jaren later heeft hij op dat niveau in cabaretland zijn evenknie gevonden in Dorine Wiersma. Ik was als een kind zo blij toen ik, als redelijke gitarist, in een ontspannen zondagmiddagprogramma in het Amsterdamse Theater Bellevue met Pleijsier een nummer van James Taylor mocht spelen.
Marcel Verreck is een buitengewoon taalvaardige man, die je met leuke kronkels op het verkeerde been kan zetten. Voor Sjaak Bral schreef hij een verbluffend mooie tekst over de MH17 ramp, zonder dat vliegtuig expliciet te noemen.
De twee Haagse mannen zijn elkaar niet uit het oog verloren. Met behulp van een meer dan geslaagde crowdfundingsactie hebben ze de cd Reünie gemaakt. Ze werden daarbij ondersteund door de vaardige multi-instrumentalist/arrangeur/producer Boele Weemhoff. Er staan veertien totaal verschillende liedjes op de cd, die heel aardig, goed, erg goed en geweldig zijn. De meeste liedjes vallen in de twee laatste categorieën. Verreck heeft vrijwel alle teksten geschreven, waaronder een grappig lied over de geneugten van een wielerfiets en een prachtig lied over zijn overleden vader.

Mijn vader is een doos
Met brieven, foto’s, brillen
Ik zou wel anders willen
Mijn vader is een doos

Eerst was mijn vader nog een kast
Met boeken op de planken
Waarbij ik als verse wees gepast
In stilte zat te janken

De boeken gingen her en der
Verdwenen als cadeaus
En langzaam paste mijn vader
Volkomen in een doos

In drie liedjes, die barsten van de warmte en liefde, refereert Verreck aan zijn zoon. De dubbelgehandicapte tienerjongen wordt door zijn vader met behulp van thuiszorg en logeerhuis verzorgd.
Paul Pleijsier is verantwoordelijk voor de meeste muziek, waaronder het frivool racende instrumentale Ayrton (Senna), maar ook Verreck kan een aardig potje componeren. Er is veel aandacht geschonken aan zang harmonieën, en dat klinkt vaak in de goede traditie van West Coast sound.

Op verreck-pleijsier.nl kun je verhalen, foto’s en wederwaardigheden rond de liedjes van de cd Reünie vinden.