Alex van Holstein & Het Sentiment: Het mag sneeuwen. Marista***Maarten van Roozendaal heeft na lang zwoegen een breed publiek aan zich gebonden, en heeft ook school gemaakt. Alex van Holstein probeerde het in 2001 op Cameretten met cabaret, maar heeft zich daarna op muziek geconcentreerd, om precies te zijn, het genre van Maarten van Roozendaal. Net als zijn voorbeeld lijkt Van Holstein een harde leermeester in liefdesrelaties, maar is ook niet kinderachtig tegenover zichzelf. Soms komt hij akelig dicht in de buurt van Van Roozendaal, zoals in Kennelijke staat, waarin hij de zinnen muzikaal slim in elkaar laat overgaan, en Lees verder…

Dood en Verderf door Kees Torn, regie: Onno Innemee. Leidse Schouwburg 15 november. Tournee. De slimste mensen lachen om de dood. Zij laten hun plezier niet vergallen door de onvermijdelijke clou van het leven. Kees Torn behoort tot die slimmeriken. Sterker nog, hij kan zich helemaal verkneukelen bij de gedachte dat strakjes zijn nabestaanden zijn huis betreden en daar die gigantische puinhoop van sigarenas, halfvolle whiskyflessen, afwas van vele dagen en die bizarre verzameling oude typemachines aantreffen. Het liedje dat hij over dat visioen heeft geschreven heeft dan ook een uiterst opgewekte melodie.Wel kan hij helemaal van slag raken door Lees verder…

Drs. P: ‘Niet van talent gespeend..’ Music Products B.V.***** Gewone stervelingen die in gesprek raken met Heinz Polzer/Drs. P (geboren in 1919 in het Zwitserse Thun) trappen vrijwel zonder uitzondering in dezelfde val. Zij proberen de Drs. bij te houden in welbespraaktheid. Je hoort de gesprekspartner bijna paniekerig zoeken naar de archaïsche omschrijvingen die Drs. P moeiteloos in het rond strooit. Dat loopt eigenlijk altijd mis, zoals bij Karel van de Graaf die de zanger/dichter in 1992 interviewde toen hij een Gouden Harp had gekregen. (De Drs. vond dat een aardig begin van een verzameling snuisterijen, waar dan ook een Lees verder…

Jules de Corte: Gouden jaren. Music Products B.V.**** Hij had een ongelooflijk zoete stem, zijn piano toucher was subtiel, en zijn melodieën meestal lieflijk. En dan zat hij ook nog eens roerloos achter de piano. Die combinatie heeft veel mensen op het verkeerde been gezet, want Jules de Corte (1924-1996) kon snoeihard uithalen in zijn teksten. Een linkse man die zich langzaam maar zeker onverzoenlijker opstelde tegenover God en zijn kortzichtige volgelingen op aarde. Daarbij speelden zijn slechte ervaringen in het katholieke blindeninstituut in Grave een grote rol. Toch is hij nooit een somber, pessimistisch mens geworden. Om het venijn Lees verder…