Na zijn dood, zo had cabaretier-zanger Robert Long beloofd, zou hij een plankje boeken uit de kast van zijn (correspondentie)vriend Cees van der Pluijm gooien. Dat zou dan het bewijs kunnen zijn dat er leven na de dood is. Begin 2008, ruim een jaar na het overlijden van Long, moet Van der Pluijm in het nawoord van Het laatste jaar constateren dat Long die afspraak niet is nagekomen. Maar als niet geheel afvallige katholiek vermoedt hij dat een ziel geen handjes heeft.Na hun eerste brievenboek uit 1998 (Beste Robert, Waarde Cees) pikken Long en Van de Pluijm de draad van Lees verder…

Vincent Bijlo met de Bijlo’s. Basta Music****Als Cobra een muziekstijl zou zijn, dan zou Vincent Bijlo tot een van de voorhoedemuzikanten behoren: intuïtief, expressief en vol overtuigingskracht. In het theater dreigt Bijlo op piano nog wel eens in het decibellenoverschot te verdrinken, maar op het studioalbum zijn de onnauwkeurigheden weggehaald, zonder de interessante rafelranden aan te tasten. Gesteund door het eindeloze geduld van opnametechnicus Jean-Paul van der Meij en producer Jakob Klaasse heeft Bijlo (niet onverdienstelijk) alle instrumenten bespeeld en alle stemmen ingezongen. In de liefdesliedjes voor zijn vrouw (zoals Mijn chauffeur) klinkt altijd de afhankelijkheid van de blinde zanger Lees verder…

Een Gebaar. Amnesty International/VPRO www.vpro.nl **** Als Open het Dorp (uit 1962 met Mies Bouwman) de moeder van de Nederlandse televisieliefdadigheidsacties is, dan is Een Gebaar op z’n minst het vrolijke neefje. Freek de Jonge, Kees van Kooten en Wim de Bie waren in 1983 de motor achter een tweedaagse benefiet in Carré voor Amnesty International. In de sfeer van de Engelse The Secret Policeman’s Ball (met de mannen van Monty Python, Rowan Atkinson en Eric Clapton) haalde het drietal voor het goede doel de absolute top van het alternatieve amusement in Nederland bij elkaar, waaronder Herman van Veen, Herman Lees verder…

Geluk is ‘op de brommer naar het Circustheater rijden met een kaartje voor Neerlands Hoop in je achterzak’ of ‘bij een optreden zijn van The Golden Earrings in een of ander Haags popzaaltje.’ George Visser (Den Haag, 1951) weet zich die gelukzalige culturele momenten uit zijn jeugd nog goed te herinneren. Hij was een tamelijk ongeoefende drummer in de tijd toen elke straat in Den Haag zijn eigen popbandje had en was net klaar met zijn ‘studie Mulo A met wiskunde.’ Nu staan Freek de Jonge en Golden Earring in het dikke aanbiedingen-boek van Mojo Theater, een van de grootste Lees verder…