LONE VAN ROOSENDAAL – Donna
© photographer Brinkhoff/Moegenburg

Ze heeft Donna, de vrouw met drie geliefden, al meer dan zeshonderd keer gespeeld, verspreid over meerdere seizoenen en meerdere landen. Maar als Van den Ende besluit dat de goedlopende Abba-musical Mamma Mia! over een paar jaar nog een keer een rondje langs de Nederlandse theaters moet maken, houdt Lone van Roosendaal (Bonn, 1969) zich van harte aanbevolen. Ze stond als alternate achter Simone Kleinsma (in het Beatrix Theater in Utrecht) en Vera Mann (in België), en was de opper-Donna in Essen, Berlijn en het afgelopen seizoen in Nederland.
‘Zij is mijn type vrouw. Zij verbergt haar emoties achter grapjes en quasi-stoer gedrag. Ik ben gevormd door mijn hippie-ouders, die niet echt voor sociale veiligheid hebben gezorgd. Er was geen geld, zodat ik in tweedehands kleren rondliep. Er waren kinderen in Limburg waar ik ben opgegroeid, die niet met mij mochten spelen, omdat we een beetje als een familie Flodder werden gezien. Maar toch overheerste bij ons thuis wel de calvinistische doe-maar-gewoon-mentaliteit.’
Het samensmelten van Lone van Roosendaal en haar musicalpersonage Donna blijkt artistiek goed te werken. Van Roosendaal is genomineerd voor de Musical Award voor vrouwelijke hoofdrol in een grote musical. De musicalprijzen worden vanavond uitgereikt tijdens het John Kraaijkamp Musical Awards Gala.
Van Roosendaal won in 2006 een onderscheiding voor haar titelrol in de musical Sweet Charity, maar vreest dat haar prijzenkast na vanavond niet voller zal zijn. ‘Ik zet mijn kaarten op Mariska van Kolck. In Chicago is zij de complete musicalster met topdans, zang en acteren. Ik heb ook auditie gedaan voor die rol van gevaarlijke vrouw, maar de Amerikanen die de beslissing moesten nemen, hadden snel in de gaten dat ik geen echte danseres ben. Alles wat ik fysiek niet aankan, los ik spelmatig op, en zo maak ik van mijn zwakte een sterk punt. Maar in Chicago kom je daar niet mee weg.’
Zij mag dan misschien niet perfect zijn, aan haar kwaliteiten twijfelt inmiddels niemand meer. Nadat ze zich had warmgelopen in de ensembles van onder meer My Fair Lady en Grease, kwam de grote doorbraak in Sweet Charity. Het televisiepubliek kent haar van de serie Voetbalvrouwen.
Nu ze zich na hard werken heeft genesteld in de hogere regionen van de musicalwereld kan ze zich behoorlijk ergeren aan het ondergraven van het artistieke niveau door de arrogantie en beperkte kwaliteiten van sommige nieuwkomers en populistische beslissingen van producenten. ‘Toen ik begin jaren negentig afstudeerde aan de Amsterdamse Academie voor Kleinkunst waren er maar een paar echte theateropleidingen. Op de Academie werden in mijn jaar twaalf mensen aangenomen, waarvan er zeven afstudeerden. Nu schieten de opleidingen als paddenstoelen uit de grond en kan iedereen naar een theaterschool. Ze houden wel audities, maar ze moeten toch genoeg studenten hebben. Het zoeken naar het unieke talent is aan het verwateren. Ik vind het schrijnend hoe gemakzuchtig en snel tevreden spelers en publiek tegenwoordig zijn. Er worden veel te veel musicals in Nederland geproduceerd, en zo kun je het niveau niet goed handhaven. Al die talentenjachten op tv gaat zich op den duur ook wreken. Daarnaast worden steeds meer bekende Nederlanders op het affiche gezet. Waar doe je dan die opleiding voor en bouw je een studieschuld van dertienduizend euro op? Ik snap die producenten wel. De voorstellingen zijn duur, de zalen moeten vol en journalisten komen makkelijker af op de bekende namen.’
En nu Lone van Roosendaal toch lekker op stoom is: ‘Ik vind het jammer dat er door de gesubsidieerde toneelhoek regelmatig wordt neergekeken op musical. Ik ben geen chirurg en red geen mensenlevens, maar ik bezorg mensen wel een hele leuke avond, waar ze misschien een week op kunnen teren. Peter Blok en Annet Malherbe zijn heus wel gevraagd, maar die schieten in de lach als ze horen dat ze zeven keer in de week moeten spelen. Zo’n kruisbestuiving zou het acteerniveau in de musical kunnen verhogen.’
Het M-Lab, waar geëxperimenteerd wordt met off Broadway voorstellingen, die het massapubliek doorgaans niet bereiken, is voor Lone Van Roosendaal een welkome plek om haar minder gepolijste kant te laten zien. Daar speelde zij The Wild Party en deze zomer staat zij in Into the Woods van Stephen Sondheim. ‘Ik heb misschien wel het stigma van een commercieel musicalkutje, maar ik word net zo gelukkig van een kleinschalige voorstelling die niet bestemd is voor tante Truus uit Emmen.’

John Kraaijkamp Musical Awards Gala, vanavond Nederland 1, 20.30 uur.