De 33ste editie van het Leids Cabaret Festival is gewonnen door de 27-jarige Gijs van Rhijn uit het Groningse Noordbroek. De publieksprijs ging naar de Vlaamse zanger Lennaert Maes.
Ofschoon de publicitaire waarde van het winnen van een van de grote festivals niet valt te onderschatten, mag worden betwijfeld of we nog erg veel van de twee winnaars zullen horen, aangezien deze Leidse jaargang een onthutsend slechte finale opleverde. Gelukkig was Dolf Jansen voor de presentatie gevraagd, zodat er in ieder geval tussen de optredens door nog wat te genieten viel.
Er zijn wel jury’s van cabaretfestivals geweest die bij zo’n lichting als statement geen prijzen hebben uitgereikt. Maar zo ver wilde deze jury onder leiding van
Sander van der Schaaf (programmeur van Theater Walhalla in Rotterdam) niet gaan. Naast een paar kritische kanttekeningen over het gebrek aan maatschappelijke betrokkenheid – niet alleen bij de drie finalisten, maar ook bij de cabaretiers die in de voorronden zijn blijven steken – en wat opmerkingen over de speltechnische onvolkomenheden, bleef de jury opmerkelijk mild.
Muziekdocent Gijs van Rhijn krijgt het maar niet voor elkaar om een vrouw te vinden. Deze onuitputtelijke inspiratiebron leverde geen verrassende inzichten op. Zijn vierkante meter lijkt niet interessant genoeg om daar een groot publiek mee lastig te vallen. Muzikaal zat het daarentegen heel aardig in elkaar.
De jury prees Van Rhijn omdat hij op de finaleavond wat meer nuances liet zien en zijn verhaal wat evenwichtiger vertelde. Dan moet het in de voorronde en halve finale helemaal een overspannen toestand zijn geweest, want ook op de finaleavond kwam Van Rhijn voor de nieuwe toeschouwer nogal hysterisch over.
De 32-jarige publieksfavoriet Lennaert Maes draait in Vlaanderen al geruime tijd mee met zijn band Lenny en De Wespen en heeft het in 2005 als cabaretsolist ook al eens geprobeerd op Cameretten in Rotterdam. Een toeschouwer met een scherp geheugen herkende zelfs materiaal van dat optreden.
Maes is een traditionele troubadour met gitaar. Muzikaal niet bijzonder, maar wel met een aantal grappige tekstvondsten, onder meer over het gevaar van het impulsief kussen van een blinde vrouw. Zijn naïeve zangpresentatie botst soms leuk met de liedteksten, maar de verbindende teksten zijn saai, zijn Nederland-België-vergelijking is versleten en zijn Linda de Mol-verhaal broodmager.
Het bontst maakte de twee mannen van Rauw Spul het wel. In de vage verte van hun filmische strijd met hun vaders zagen we een schim van het explosiefysieke geweld van Waardenberg & De Jong. Maar dan wel met scènes die al in een vroeg stadium door de meesters van dit genre in de prullenbak zouden zijn gegooid.
De drie finalisten beginnen aan een gezamenlijke tournee die tot half juni duurt, maar eigenlijk is het een finale geweest om heel snel te vergeten.