CABARET

***

Dara Faizi: Gevaarlijke gedachten.
Theater Bellevue Amsterdam 2/3. Tournee. www.tvbtheaterproducties.nl

‘We werden in een grote witte steriele kamer gezet.’
Met deze woorden begint de debuutvoorstelling van de 23-jarige Nederlands-Afghaanse cabaretier Dara Faizi. En zo begint ook zijn verblijf als jong ventje met zijn moeder in Nederland.
Van Schiphol naar het opvangkamp voor vluchtelingen, naar school in het welgestelde Amstelveen, naar de universiteit, en ten slotte naar het stand up comedy-podium. Inmiddels wordt Faizi regelmatig gevraagd in radio- en tv-programma’s, want hij heeft ‘een kleurtje en kan Nederlandse volzinnen maken.’
Faizi heeft een prachtig verhaal in handen, en hij vertelt het met charme en vrolijk cynisme. Met dat verhaal verpletterde hij in 2010 zijn medefinalisten en de jury op het Groninger Studenten Cabaret Festival, en dat half uur is nu uitgewerkt tot een avondvullende voorstelling. Zijn moeder zag wel een ingenieur of een dokter in hem, maar hij ‘besloot om tegen wat mensen in een kelder te praten.’
Het hart van zijn voorstelling staat nog steeds als een huis. Hoe hij in het asielzoekerkamp in Nederland werd geconfronteerd met ‘lijpe negers uit de jungle’, hoe hij van zijn godsdienst afdreef vanwege zijn eerste grote liefde, varkensvlees, en hoe zijn leven een stevige draai maakte toen hij door het Ministerie van Defensie werd gevraagd om op te treden voor de Nederlandse troepen in Afghanistan. Daar kwam hij voor de twee keer in zijn leven in een kamp terecht, met zijn voormalige landgenoten argwanend aan de andere kant van het hek. Zo argwanend dat kinderen niet eens zijn chocola wilden aannemen.
Als Faizi bij zijn kernonderwerp blijft spatten de vonken ervan af. Het gaat hem aan zijn hart en de tijd is eroverheen gegaan om als humorist welgemikte grappen te maken, waarin afstand én betrokkenheid schuilen. Het vluchtelingenverhaal is waarschijnlijk nog nooit zo heftig en geestig op het Nederlandse podium verteld. En passent deelt hij nog wat ferme tikken uit aan Marokkanen die zichzelf in een kansloze situatie manoeuvreren en christenen die niet veel beter zijn dan fanatieke moslims, maar zich alleen scheren en wat vaker douchen.
Probeert Faizi zich ook buiten zijn helder afgebakende terrein te begeven, zoals in de beschrijving van zijn Nederlandse, blanke generatiegenoten, dan vervalt hij al snel in cliché’s. Ook de manier waarop hij de hele zaal in actie laat komen in een act van naastenliefde is ronduit vervelend.
Faizi zal er nog een harde dobber aan hebben om te bewijzen dat hij geen one trick pony is. Maar een talent is hij zeker.