Musicals Gone Mad door M-Theaterproducties, teksten: Petra van der Eerden, muzikale leiding: Michiel Münninghoff, regie: Daniël Cohen, Nieuwe Luxor Theater Rotterdam, 22 juni.

***

Het is niet goed of het deugt niet in musicalland.
Lange tijd was de kritiek van lieden uit het Theater met een grote T dat musicals de diepgang van een pierenbadje hadden en alleen op de gemakkelijke lach mikten. Nu het genre inmiddels volwassen is geworden en de grote thema’s aan bod komen, krijgen de makers voor de kiezen dat de musical ‘levensmoe’ is, en dat humor het nieuwe taboe dreigt te worden. Want waar gaat het allemaal over? Dode sterren (André Hazes, Ramses Shaffy en Wim Sonneveld), ’terminaaltjes’ (De kleine blonde dood, Love Story) of oorlog (Soldaat van Oranje, War Horse). Dat zijn de hits, samen met kindermusicals voor de ‘Annie M.G. aapjes en Disney dondersteentjes.’ Dus sloot het gezelschap van Musicals Gone Mad het inmiddels traditionele ironische overzicht van het afgelopen musicalseizoen af met een voorproefje van een geheid succes: My little warpony. Leuk idee, maar helaas irritant lang uitgewerkt.
Dat gold niet voor de andere schimpscheuten, persiflages en steken boven en onder water. In een lekker hoog tempo werd de musical Jersey Boys belachelijk gemaakt (te lui om liedjes te vertalen, en wat een infantiel huppeldansje bij het nummer Walk like a man), kon Sonneveld-producent Albert Verlinde de ‘vinkentering krijgen’ van de understudy van Tony Neef (Sonneveld), omdat die arme jongen een jaar lang voor niets heeft gewacht op een ziekdag van de onverwoestbare Neef, werd de ijdele musicalparvenu Jack van Gelder naar de hel verwenst, en werd Mariska van Kolck met de grond gelijk gemaakt vanwege de ondermaatse manier waarop ze Conny Stuart speelde in Sonneveld.
Ook dit jaar zorgt Musicals Gone Mad voor spitse, venijnige teksten. Het is een hele intelligente en geestige manier van eigen nest bevuilen (Marleen van der Loo stond in Love Story en Maarten Smeele in Jersey Boys) en gemeende kritiek spuien. Voor tekstschrijfster Petra van Eerden zullen waarschijnlijk niet alle deuren meer wijd open zwaaien.
Daarbij was er ook nog een grappige hartenkreet van Carolina Mout die het zat is dat zij alleen voor lolbroek-rollen wordt gecast, terwijl zij toch echt net zoveel (en misschien nog wel meer) in haar mars heeft als Marjolijn Touw, die de rollen krijgt waar Mout op aast. Zo’n openbare sollicitatie is ongebruikelijk, maar niet onterecht, want Carolina Mout is de veelzijdige spil in dit vrolijke gezelschap.