Kaapkoren

Holland Festival

Cape Traditional Singers & iGugu Le Kapa, Koninklijk Theater Carré Amsterdam, 17 juni.

 **

 ‘Een swingend concert waar de levenslust vanaf spat,’ zo belooft de publiciteitsmachine van het Holland Festival ons. Nou, dat valt wel mee. Als de koorleider van iGugu Le Kapa een lied ‘with movements’ aankondigt, betekent dat vaak niet meer dan een stapje naar links en een stapje naar rechts. Vocaal technisch is er weinig op aan te merken, met fraaie harmonieën, maar het (grotendeels religieuze) repertoire is op zijn zachtst gezegd ietwat eentonig.

De keuze om dit koor met de Cape Traditional Singers avondvullend te combineren is nogal ongelukkig, want ook dat islamitische Kaap-Maleisische koor vormt (voor de pauze) een behoorlijk statisch geheel. Je kan net zo goed thuis een cd’tje opzetten.

In Kaapstad wemelt het van de Malay Choirs, die zich specialiseren in de ‘nederlandsliedjies’, meestal tamelijk weemoedige liedjes met een deels Nederlandse achtergrond. Zo wordt in ‘Al is ons prinsie nog so klein’ de Oranje stadhouder ten tijde van de oprichting van de VOC bezongen. Ook druppelt er wat fraaie Arabische invloed doorheen, maar echt spektakel zit er niet in.

Na de pauze wordt de braafheid enigszins doorbroken en zijn de Cape Traditional Singers in carnavalsstemming, zoals dat gevierd wordt tijdens het Kaapse Klopse Festival. Vrolijke, oersimpele muziek, waarbij de razendsnelle bluegrass-banjospeler zich bijna een handverzwikking speelt en de drie gitaristen wegblaast. Nadeel is wel dat de liedjes muzikaal volkomen inwisselbaar zijn en dus na twee nummers gaan vervelen.

Sociaal hebben deze twee koren in Zuid Afrika weinig tot niets met elkaar te maken, maar hier worden ze aan het slot van de avond nogal geforceerd bij elkaar gevoegd. Het klinkt hoogst ongemakkelijk, en het is zelfs een beetje armoedig dat Pata Pata uit de kast wordt gehaald, om de avond toch nog een feestelijk tintje te geven.