Beauty and the Beast – fotograaf Govert de Roos

Beauty and the Beast door Stage Entertainment, script: Linda Woolverton, liedteksten: Howard Ashman en Tim Rice, muziek: Alan Menken, vertaling: Martine Bijl, regie: Glenn Casale, Circustheater Scheveningen, 12 december.

**

Kan een mooi, intelligent meisje verliefd worden op een lompe, afzichtelijke gozer? In het echte leven is die kans buitengewoon klein, maar Beauty and the Beast is een sprookje, dus dan moet het lukken. Een klassieker uit het Disney-archief, fijn voor de kinderen en de begeleidende familieleden.

Je kan aankomen met een diepzinnige toelichting over schoonheid die van binnen zit, maar daar slaan we niet steil van achterover. Beauty and the Beast is gewoon een simpel sprookje waar een producent zich zeker in de decembermaand geen buil aan kan vallen. Een productie die natuurlijk mooi aangekleed moet worden, maar dat kun je wel aan Stage Entertainment overlaten. Anton Pieck meets Eurodisney. Gaap.

Terwijl een paar kilometer verderop maar geen eind lijkt te komen aan het succes van Soldaat van Oranje, moesten Joop van den Ende en Albert Verlinde al na 11 Billy Elliot-maanden de rode loper uitrollen voor de opvolger Beauty and the Beast. Een oudje uit de portefeuille van Van den Ende, want in oktober 2005 ging een vrijwel identieke versie van dit suikerzoete, conservatieve spektakel in première. Regisseur Glenn Casale heeft zich de afgelopen tien jaar niet echt suf gepuzzeld om dit gladde Broadway-werkje eens lekker op te poetsen en van een spannende draai te voorzien. De grote ensemblestukken zijn behoorlijk opwindend, maar verder druipt de voorspelbaarheid er vanaf.

Net als Stanley Burleson tien jaar terug is ook Edwin Jonker een sterke brommerige, gefrustreerde lelijkerd, Anouk Maas kopieert de lieve en gedecideerde Chantal Janzen uit 2005, en Freek Bartels is op dreef als de onnozele geile ijdeltuit in het dorp. Allemaal waar, maar God wat een niksigheid.