SALOON 

Door Cirque Éloize

Gezien Koninklijk Theater Carré 6 juli. Aldaar t/m 13 juli.

**

Het Frans-Canadese Cirque Éloize wordt wel het kleine broertje van Cirque du Soleil genoemd. Het liefst gaat het jongste circusfamilielid door het leven als het anarchistische broertje van Soleil, en wil het verre blijven van de geliktheid waar Soleil de laatste jaren mee besmet lijkt. Jeannot Painchaud, oprichter van Éloize en zelf met een Soleil-verleden als artiest, wil vooral de straat, de rauwheid van het leven in zijn gezelschap zien. De vorige Éloize show iD, die twee jaar geleden in Amsterdam te zien was, kwam over als een circusversie van West Side Story, en maakte de doelstelling van Painchaud helemaal waar.

Dan wekt een Western-titel als Saloon hoge verwachtingen. Je kunt weliswaar de veilige John Wayne-richting kiezen, maar je rekent natuurlijk op het Hell on Wheels-sfeertje van de geweldige, compromisloze serie over de aanleg van de spoorwegen in de VS in de negentiende eeuw. Helaas het is een brave John Wayne-versie geworden, met een flinke scheut van een Wild-West show die nostalgisch ingestelde toeristen op zaterdagavond krijgen voorgeschoteld in een enigszins treurig stadje in het Westen van de VS. Werkelijk alle Western-clichés zijn van stal gehaald. Het enige dat ontbreekt in Saloon is dat een troep bloeddorstige Indianen overhoop wordt geschoten.

Ook op het humoristische vlak schiet Saloon te kort, ondanks een paar aardige strip-verwijzingen. De onvermijdelijke ruzie in de kroeg krijgt bedenkelijke Theater van de Lach-trekjes. De geluidseffecten van de clown/sheriff heb je na een tijdje wel gehad.

En dan de muziek. Die helpt deze voorstelling ook al niet vooruit, ook al zitten er een paar puike zangstemmen en instrumentalisten in het gezelschap. De ene helft van de soundtrack bestaat uit het smartlappen Country & Western repertoire en het resterende vrolijke gefiddel begint na verloop van tijd behoorlijk op je zenuwen te werken. Nee, Saloon kan werkelijk niet in de schaduw staan van iD.

Dat wil trouwens niet zeggen dat de acrobatiek beneden peil is. Aan de ware circustalenten van dit gezelschap hoeft niet getwijfeld te worden, ook al zijn de meeste acts wel erg esthetisch verantwoord. Pure circuspoëzie, zou de spreekstalmeester dan roepen. De teeterboard-act, een springnummer voor twee rivaliserende cowboys op een grote wip is ongelooflijk spectaculair, en een griezelig lenige vrouw maakt grote indruk. Maar wat is het ontzettend jammer dat de core business van het circus in Saloon totaal ten onder gaat in de theatrale opzet.