Musical
Charley, de komische musical
Door: Pretpakhuis
Gezien: Oude Luxor Rotterdam, 9 december
Nog te zien: 2 en 3 februari De Meervaart, 20 en 21 februari Schouwburg Amstelveen

Charley – de komische musical.
Met: Jon van Eerd, Vera Mann, Anne-Mieke Ruyten, Jonathan Demoor, Laus Steenbeeke, Job Bovelander, Aimée de Pater, Hugo Haenen en Priscilla Knetemann

Jon van Eerd, een van de mannen achter het vijf jaar oude productiebureau Pretpakhuis, belooft het publiek bij de musical Charley ‘een avondje buikpijn van het lachen. U zult het theater schaterend verlaten en de liedjes nog lang in uw hoofd meezingen.’
Nou nou zeg, een onsje minder mag ook wel. Aspirientjes zijn na afloop niet nodig (althans niet om de buikpijn van het lachen te onderdrukken), en ik denk dat weinig bezoekers ’s avonds voor het slapen tot hun vreugde of verdriet bemerkten dat ze de melodietjes van de Britse West End componist Michael Reed maar niet uit hun kop konden krijgen. Reclamemakers hebben doorgaans de neiging om te overdrijven, maar hier wordt wel heel erg doorgeschoten. Zeker, er wordt gelachen in de zaal bij een aantal pittige grappen, een paar hogeschool liedteksten of de sterke mimiek van Jon van Eerd, die een waardig opvolger is van John – Theater van de Lach – Lanting. Hij beheerst het lollige genre, zoals hij ook al tien jaar geleden bewees met zijn toneelbewerking van Charley’s Aunt.
Maar bij een niet onaanzienlijk deel van het publiek bleef het akelig stil. En zo manifesteerde zich heel duidelijk de waarderingsgrens bij een kluchtige musical als Charley, gebaseerd op het toneelstuk Charley’s Aunt uit 1892.
Je valt voor twee mannen die als gekken een man in vrouwenkleren in de kamer achterna rennen, omdat ze denken dat het om een vrouw gaat, bij wie financieel wel wat te halen valt. Je geniet ervan als de pruik van de man/vrouw klem komt te zitten tussen de deur, en je vindt het wel leuk als lekker hard semi-scabreuze beledigingen naar elkaar wordt geschreeuwd. Kortom, als je blij wordt van een comedy of errors, waarbij iedereen zich constant vergist, onder tafel kruipt en uiteindelijk iedereen via veel omwegen de geliefde krijgt die hij of zij wenst, dan is Charley een 5 sterren-hit. Het kamerdecor in een kapitale villa in de buurt van Haarlem ziet er fraai uit, er wordt helder gezongen – ook al heeft Michael Reed naast een paar melodieus frivole nummers ook behoorlijk wat vooroorlogse cliché-deuntjes ingeleverd –, de live band is van hoog niveau, en er wordt vol overtuiging door de hele cast gespeeld. Ze geloven zichtbaar in de lol. De tweede helft wordt gedomineerd door Vera Mann en het is altijd een genot om naar haar te kijken en luisteren.
Gaan dus!
Maar voor een ander is een avondje Charley een ware beproeving, een gedateerde lach-of-ik-schiet-productie, met een meer dan infantiel slot en soms al te platte grappen.