The Amazing Stroopwafels 25 jaar, regie: Jacques Nachtegaal, Parktheater Alphen aan de Rijn 29 oktober. Tournee tot half december.
Na het laatste nummer voor de pauze, stuurt Wim Kerkhof het publiek naar ‘de kantine’ met de woorden: ‘Wij wachten wel even tot jullie allemaal weg zijn, want wij laten de instrumenten niet alleen.’ Streetwise na vijfentwintig jaar.
De Rotterdamse straat-, lift-, bejaardenhuis-, sauna- en sleepbootband The Amazing Stroopwafels speelde afgelopen week zijn eerste theaterpremière. Na een kwart eeuw triomfen te hebben gevierd op de meest uiteenlopende informele podia speelt het trio, aangevuld met een basist en drummer, een paar maanden in het theater, om dan als de donder weer de maffe speelplekken op te zoeken.
Als de groep al op de radio te horen is, dan is het met Oude Maasweg (de prachtige combinatie van Leon Russells Engelstalige Manhattan Island Serenade en een gevoelige Nederlandse tekst over de liefde in Rotterdam) en Ik ga naar Frankrijk, elk jaar weer te horen bij Radio Tour de France. Ondanks een kleine twintig albums die de groep heeft uitgebracht, is de gevulde geldbak op straat de belangrijkste bron van inkomsten. Kritikasters van het Idols-model mogen tevreden zijn dat The Amazing Stroopwafels aantonen dat de faam van een artiest gelukkig niet alleen het gevolg hoeft te zijn van radio en tv-bekendheid. De zalen zitten de komende twee maanden vol, en niet alleen in Rijmond.
Dat publiek komt voor een vrolijke avond en krijgt die ook. De straat komt op een ongedwongen manier het theater binnen. De groep draait om het creatieve brein Wim Kerkhof, met zijn scherpe en toch warme stem. Hij praat de nummers aan elkaar, maar heeft er nu moeite mee dat hij alleen maar gezichten op de eerste rijen kan zien. Meestal staat hij druk gebarend als een kalende Tita Tovenaar achter de toetsen, maar hij komt pas echt op stoom als hij zijn contrabas pakt. Het afgeragde instrument heeft een metalen beschermlaag om het schoppen, slaan en gooien te kunnen overleven.
Toch is het een misvatting om The Amazing Stroopwafels alleen als een simpele beuk-band te zien. Natuurlijk staan er veel rock, country en snelle bluesnummers met makkelijke teksten op het repertoire om de feestgangers in een roes te krijgen. Het vingervlugge gitaarwerk van Arie van der Graaf en de aanstekelijke tweede stem van Rien de Bruin zijn vaste waarden voor dat succes. Maar daarnaast schrijft Kerhof, samen met Cornelis Pons, ook interessante historisch verhalende nummers over de Reus van Rotterdam, de watersnoodramp van 1953 of een drama met een klein vliegtuigje in Apeldoorn in 1946. Het bijzondere repertoire wordt afgerond met felle bewerkingen van vooroorlogse kleinkunst-klassiekers als Mens, durf te leven, Dievenwagen of Hallo Bandoeng.
Als het niet lukt om naar een van de voorstellingen te gaan, en loopt u niet dagelijks over straat in Rotterdam, dan biedt de jubileum dvd een aardig overzicht van de kwaliteiten van The Amazing Stroopwafels. Daarop staat ook de documentaire Stroopwafels-The Movie uit 1992. Die film is na een paar dagen al uit de roulatie genomen, omdat, zoals Kerkhof met een verwijzing naar Hazes zegt ‘wij thee drinken, graag voor vijftien mensen op straat spelen en niet aan tafel beginnen te huilen.’