Helden door De Nieuwe Snaar, regie: Frans Van der Aa, De Kleine Komedie Amsterdam 22 september. Tournee tot half mei.

Wat is er in godsnaam met de helden van vandaag gebeurd? ‘Zijn ze misschien bang geworden van een kleine nederlaag. Ligt de uitkering te hoog, het pensioen dan weer te laag.’
Het mogelijke antwoord op de vraag waarom zo weinig mensen nog de drang hebben om boven zichzelf uit te stijgen wordt geopperd door De Nieuwe Snaar, het muzikale cabaretkwartet uit Vlaanderen. Deze moderne versie van de befaamde Engelse Bonzo Dog Doo-Dah Band uit de jaren zestig, leverde tot nu toe vooral fraai geformuleerde onzin af, begeleid door minstens dertig instrumenten per voorstelling, nog eens extra opgevrolijkt door krankzinnige fysieke capriolen van Geert Vermeulen.
De idiotie van het kleinste lid van de groep is gebleven, maar vormt nu meer een illustratie bij een degelijk verhaal over fantasie en lichtvoetigheid, de basis om te kunnen vliegen. De voorstelling begint met een zwart-wit compilatie van stomme filmpjes over de meest uiteenlopende pogingen om te vliegen: een vader gooit zijn kind in de lucht, een man laat zich uit een kanon schieten of rent met een krakkemikkig setje vleugels op zijn rug een hoge klif af. Geert Vermeulen voegt daar een paar wonderlijke vleugels aan toe, waaronder zes gitaren in een waaier aan elkaar gebonden op zijn rug en een campingtafeltje met klapwiekende stoeltjes. Zijn spectaculairste vluchtpoging waagt hij met behulp van een rondtollende cementmolen. Ja, hij past er helemaal in!
De Nieuwe Snaar is zowel goed als gek, maar niet meer zo uitbundig met kolder. Helden is ernstiger en subtieler dan de voorgaande negen voorstellingen. En zelfs een beetje moralistisch. Gelukkig zit daar niets calvinistisch bij, maar meer opgewekt, afvallig katholiek: mik niet op de veel te correcte hemel, in het vagevuur kom je beter gezelschap tegen.
Het kan geen kwaad om achteraf in de foyer de cd en/of de dvd aan te schaffen van de voorstelling, die De Nieuwe Snaar al een half in België heeft gespeeld. Veel teksten gaan op het podium verloren in de kakofonie van instrumenten en effecten. Dat is heel jammer, want het is niet voor niets dat taalgigant Drs. P altijd een groot fan is geweest van Jan de Smet en zijn geweldige maten.