Wende: La fille noyée. Brigadoon
****
Binnen een paar jaar heeft Wende Snijders zich opgewerkt van een jonge enthousiaste chansonnière, trappelend aan de zijlijn, tot het boegbeeld van het Franse chanson in Nederland. De opvolging van Liesbeth List is definitief geregeld. In tegenstelling tot La Grande Dame de la Chanson heeft Wende ook nog een behoorlijk schrijftalent. Op haar tweede album La fille noyée heeft ze een aantal teksten en composities ingeleverd die niet uit de toon vallen in het gezelschap van de grootheden waar ze zich aan optrekt, zoals Jacques Brel en Barbara. Deze twee vormen ook dit keer de basis van haar repertoire. Het krankzinnig lastige, razendsnelle Vesoul van Brel zingt ze net zo soepel als het indringende Dis, quand reviendras-tu? van Barbara. Daarnaast ook onbekend werk van Jacques Prevert en een Franse uitvoering van Der Song von Mandalay van Brecht/Weill. Nieuw dit keer zijn een paar Nederlandstalige nummers, waaronder De nuttelozen van de nacht. In dit prachtige nummer (Brel) buitelen soms in één zin zelfverzekerdheid en breekbaarheid over elkaar heen. Maar ook in die achtbaan van emoties blijft Wende moeiteloos overeind.

Beatrice van der Poel: Langzaam los. Sweet Home Records
****
Jazzliefhebbers zullen Beatrice van der Poel kennen als Miss Bee uit het programma Lotus Club, waarmee ze op het North Sea Festival stond. Maarten van Roozendaal stimuleerde haar twee jaar geleden om zich op de Nederlandse taal te concetreren, waardoor zij bijna automatisch in het interessante overgangsgebied tussen kleinkunst en pop en jazz terecht is gekomen. Daar voelt ze zich hoorbaar thuis, niet alleen met zelfgeschreven nummers, maar ook met een zwoele vertaling van Jimi Hendrix’ Little Wing. Maarten van Roozendaal zingt mee in het titellied van het album, een late night liefdeslied met een rauw randje. Het zijn vooral dit soort teksten waar de rafelige, erotische stem van Beatrice van der Poel perfect bij past.