Het legertje overlopers van het Engels naar het Nederlands heeft er met Beatrice van der Poel (voormalig Miss Bee) weer een interessant lid bij. De muzikale veelvraat, met een voorkeur voor jazz/soul/blues, werd vorig jaar door Maarten van Roozendaal overgehaald om Nederlandse nummers te schrijven. Hij gaf haar direct een geweldig cadeau mee in de vorm van de tekst Oude liefde stinkt, dat door Wouter Planteydt (van de band Sjako) krachtig slepend op muziek is gezet. De overstap heeft tot nu toe een aangename cd en een aantrekkelijk theaterconcert opgeleverd.
Van der Poel beperkt zich in deze nieuwe ronde vooral tot de liefde, die zij vergelijkt met het luchtkussentjes-verpakkingsmateriaal: het kan tegen een stootje, maar als je de lucht eruitplopt (maakt wel een lekker geluid), blijft een lullig stukje plastic over. Dat ene onderwerp wordt op het laatst wel een beetje langdradig. Ook leek zij zich door het lage plafond van Theater Bellevue vocaal enigszins geremd te voelen om (zoals op de cd) voluit te gaan, maar na twee keer drie kwartier met Van der Poel en de twee uitstekende muzikanten verlaat je opgewekt en voldaan het pand. Haar begeleiders hadden elk hun eigen hoogtepunt. Rob Stoop dempte met zijn linkerhand de pianosnaren in de klankkast en toverde vervolgens prachtige klanken tevoorschijn met zijn rechterhand, die het nummer een mysterieuze klank gaven. In een andere nummer brak een snaar tijdens een solo van bassist Thijs Vermeulen, maar even onverstoorbaar als virtuoos ging hij met drie snaren verder. Het gitaarspel van Beatrice van der Poel is niet spectaculair, maar haar korrelige stem en sprankelende composities bieden meer dan voldoende compensatie.

Langzaam los door Beatrice van der Poel, Theater Bellevue Amsterdam 14 november. Aldaar t/m 17 november. Tournee. www.VEtheater.nl